Rozdział XV

      10.05.2015, niedziela

      Nadszedł ten dzień, drugi wyjazdowy mecz o Mistrzostwo Włoch. Od samego rana staraliśmy się skoncentrować, aby równo o godzinie dwunastej dać z siebie wszystko i pokazać trydentczykom, że ich drużyna nie zasłużyła na zwycięstwo.

      Trener nie chciał nas obciążać męczącymi treningami przed spotkaniem z rywalami, skupiał się na naszej psychice. Dokładnie tydzień wcześniej, na tej samej hali ulegliśmy przeciwnikowi w tie-break'u. Każdy z nas pamiętał tę porażkę, w głowach mieliśmy łzy kibiców rozczarowanych ostatecznym wynikiem spotkania. Tamtego dnia spektakularnie wygraliśmy dwa sety otwierające mecz, aby później równie spektakularnie przegrać trzy kolejne.

      Równo o ósmej wszyscy zjawiliśmy się w stołówce, aby zjeść śniadanie i po raz ostatni przed meczem spokojnie porozmawiać i się odprężyć. Później czekał nas już tylko trening, rozgrzewka i zacięty bój o tytuł.

      - Wiecie, że moja żona zrobiła sobie tatuaż? - rzucił w pewnym momencie Pieter Verhees. Spojrzeliśmy na niego zaskoczeni. Nie wierzyliśmy w to, co mówił. Jego ukochana nie wydawała się osobą, której podoba się taka forma wyrażanie siebie, nie mówiąc już o jej praktykowaniu. Była ona szczupłą szatynką, rzadko upiększała się makijażem, nie przepadała za używaniem lakieru do paznokci, jedynym pierścionkiem, jaki nosiła na palcach była obrączka, a dziurki w jej uszach tylko czasami zdobiły małe wkrętki.

      - A moja za niedługo urodzi mi drugie dziecko - przypomniał Rossini. Wszyscy rzuciliśmy mu podejrzliwe spojrzenia, chcąc w ten sposób zapytać, czy jest pewien, że kobieta na pewno urodzi jego dziecko.

      - A moja żona... - zacząłem optymistycznie - nie istnieje - teatralnie otarłem urojoną łzę spływającą po moim oku, aby dodać dramaturgii moim słowom.

      Wszyscy spojrzeli na mnie ze smutkiem i pokiwali pokrzepiająco głowami.

      - Kiedyś jakaś cię zechce - pocieszali mnie, po czym zgodnie wybuchliśmy śmiechem.

      Ten krótki dialog pozwolił nam choć na moment zapomnieć o stresie i nadchodzącym meczu. Odprężyliśmy się i skupiliśmy na sprawach przyziemnych. Na kilka minut pozbyliśmy się z naszych głów nużącego obrazu przedstawiającego wielki, złoty puchar, po który tak bardzo pragnęliśmy sięgnąć.

      Natychmiast po zjedzeniu śniadania znieśliśmy spakowane torby do autokaru. Po zakończeniu meczu mieliśmy udać się prosto do Modeny, bez ponownego odwiedzania hotelu.

      Lokowanie bagaży w luku zajęło nam zaskakująco niewiele czasu, co pozwoliło nam szybko ruszyć w kierunku hali. Wielu ludzi wybierało się do pracy, więc podróż, która powinna trwać dwadzieścia minut miała się przedłużyć. Zająłem wygodne miejsce przy oknie i wyciągnąłem książkę z podręcznego bagażu.

      - Ta podróż jest męcząca - stwierdził Matteo, przerywając mi czytanie.

      - Przeżyłeś kilkugodzinny przyjazd z Modeny, więc i dojazd na halę przeżyjesz - zapewniłem go, ale ten tylko wymownie na mnie spojrzał.

      Ignorowałem dyskusje moich kolegów o meczu, o przeciwniku i o wartości tytułu, który mogliśmy wkrótce zdobyć. Brzuch bolał mnie na samą myśl o tym, co nas czeka. Wolałem uciec do innej krainy, w której moje problemy i stres przestawały się liczyć.

      Zdziwiłem się, kiedy zdałem sobie sprawę, że przeczytałem kolejne dwa rozdziały podczas podróży do centrum Trydentu, w którym mieściła się wspaniała PalaTrento. To właśnie tam mieliśmy walczyć o zwycięstwo.

      Z bojowym nastawieniem opuszczaliśmy autokar i bocznym wejściem udaliśmy się w stronę szatni. Spokojnie się przebraliśmy, wysłuchując przy tym rad trenera. W międzyczasie ujrzałem symbol nieodebranej wiadomości na wyświetlaczu telefonu i postanowiłem natychmiast zobaczyć kto i w jakim celu próbował się ze mną skontaktować. Okazało się, że to SMS od Antonelli i Adriano, w którym życzyli mi powodzenia, a także informowali o śmierci Squalo.

Ten mecz był dla niego zbyt stresujący, dostawał zawału podczas oczekiwań.

      Poniżej znajdowało się zdjęcie przedstawiające biedną, martwą rybę, której rodzina urządziła mały pogrzeb. Ukryłem telefon w torbie, a kiedy wszyscy byli gotowi, ruszyliśmy w stronę parkietu, na rozgrzewkę.

      Wykonywaliśmy ćwiczenia mające pomóc nam podczas meczu oraz zapobiec kontuzjom. Wiedzieliśmy, że ten bój nie będzie ostatnim, jaki stoczymy w tym sezonie klubowym, więc wszelkie uszkodzenia ciała były szczególnie niemile widziane.

      Kilkadziesiąt minut później Stefano Cesare po raz pierwszy tego dnia użył swojego gwizdka, aby rozpocząć mecz. Dobrze rozpoczęliśmy, jednak podczas przerwy technicznej Radostin Stoytchev pokazał swoją trenerską klasę i przypomniał swoim podopiecznym, jak grać w siatkówkę. Broniliśmy wywalczonej przewagi, jednak ostatecznie polegliśmy - przegraliśmy seta różnicą zaledwie trzech punktów. Kolejne sety wyglądały podobnie i ostatecznie przyniosły pewne zwycięstwo gospodarzom. Kolejny mecz miał odbyć się trzy dni później w Modenie. Był to mecz ostatniej szansy - przed własną publicznością musieliśmy pokonać Energy T.I. Diatec Trentino, aby pozostać w walce o tytuł mistrzowski.

      Schodziliśmy z boiska w nie najlepszych nastrojach, co tłumaczył wynik meczu. Mimo iż pozostawiliśmy na parkiecie swoje serca, porażka w trzech setach zdawała się być druzgocąca. W końcu kto widząc wynik trzy do zera pomyśli o naszej nie najgorszej grze? Każdy uzna to za kompromitację.

      Po podpisaniu pomeczowych protokołów, rozdaniu kilku autografów i przebraniu się, ruszyliśmy do Modeny. W autokarze panowała grobowa atmosfera, nikt się nie odzywał, wszyscy byli zbyt przygnębieni. Zdawaliśmy sobie sprawę, że nie powinniśmy przegrać. Trener spoglądał na tablet i analizował spotkanie, a ja postanowiłem wrócić do czytania książki.

      Matteo założył słuchawki i oddał się słuchaniu muzyki. Włączył ją na cały głos, co nieco mnie irytowało, jednak postanowiłem to zignorować.

      Skupiłem się na kolejnej przygodzie kapitana Agenora, który właśnie przeczesywał teren wyspy, poszukując drogocennego skarbu. W wąskim strumyku, przez który chciał przeskoczyć znalazł szklaną butelkę z kartką w środku. Wyjął ją z wody i już miałem dowiedzieć się, co w niej znalazł, gdy otrzymałem SMS.

      Wywróciłem oczyma i wyjąłem telefon z kieszeni. Jak się okazało nadawcą wiadomości była Antonella. Odczytałem wszystko, co napisała i zaniemówiłem.

 

Jest i nowy rozdział. Co o nim sądzicie?

Pochwalę się Wam czymś, co ostatnio zauważyłam w Mapach Google, a mianowicie historią moich wyszukiwań, która nie wygląda chyba zbyt normalnie. Zwłaszcza biorąc pod uwagę fakt, że nigdy nie byłam we Włoszech i póki co się tam nie wybieram.

Chyba jestem zbytnią perfekcjonistką i przez to zawsze wszystko muszę sprawdzić. Nawet to, ile zajmuje podróż z Modeny do Trydentu xD
Btw. czytam ten rozdział (który napisałam bardzo dawno temu) i widzę w nim nazwisko Radostin Stoytchev, które ostatnio często pojawia się w polskich mediach, więc aż zapytam: jak myślicie, kto zostanie naszym trenerem? :)

Całusy i do napisania :*
PS. Postaram się dziś nadrobić zaległości u Was. Trzymajcie za mnie kciuki :p