Rozdział XII

      25.04.2015, sobota

      Blisko pięć tysięcy miejsc zostało zajętych przez ludzi ubranych w żółte koszulki z czarnymi nadrukami. Ponad połowa zasiadających na krzesełkach osób z dumą dzierżyła w ręku szalik z klubowym logiem. Byli tu dla nas, między innymi dla mnie, pewni, że ich ukochana drużyna bez problemu pokona gości z Latiny. Wszyscy krzyczeli i klaskali w narzuconym rytmie, chcąc poprowadzić nas do zwycięstwa. Od zawsze uwielbiałem te momenty, to właśnie dla nich warto było znosić miliony wyrzeczeń, dla nich warto być sportowcem.

      Dwa pierwsze sety zapowiadały nasze pewne zwycięstwo. W powietrzu można było wyczuć irytację przeciwników, ciężko było nie dostrzec naszej dominacji na boisku. Zawodnicy Latiny popełniali proste błędy, podczas gdy my stwarzaliśmy mnóstwo dogodnych sytuacji. Gdy osiągnęliśmy znaczną przewagę punktową, skupiliśmy się nie tylko na korzystnym wyniku, ale również na ucieszeniu oczów kibiców. Nasze akcje wykraczały poza siatkarskie konwencje, ich niebanalność wywoływała zdziwienie na twarzach obserwatorów.

      Wynik drugiego seta nie pozostawiał złudzeń. Pewnie pokonaliśmy rywali, pozwoliliśmy im zdobyć zaledwie czternaście punktów. Byliśmy rozluźnieni, wesoło dyskutowaliśmy podczas przerwy, zapominając o tym, że mecz się jeszcze nie skończył. Mimo bagażu doświadczeń, który każdy z nas posiadał, wszyscy byliśmy w stu procentach pewni, że nie możemy przegrać tego spotkania. Być może to nas zgubiło...

      Kolejne dwa sety padły łupem graczy z Latiny. Usypiali nas przez pierwszą godzinę gry, aby potem pokazać swoje prawdziwe oblicze. Sasha Starović nie miał dla nas litości, bezwzględnie atakował, zdobywając punkty dla swojej drużyny. W egzekucji dumnie towarzyszył mu Todor Skrimov, który zbudował mur nad siatką, uniemożliwiając nam przedostanie się na ich stronę.

      Tie-break był naszą ostatnią szansą. Wiedzieliśmy, że musimy dać z siebie wszystko, interesowało nas tylko zwycięstwo. Trener motywował nas najlepiej, jak tylko potrafił, próbował uświadomić nam, że jesteśmy najlepsi. Wiedzieliśmy o tym, jednak myśl o poprzednich setach nie pozwalała nam zaakceptować słów Lorenzetti'ego.

      Niemal od początku mieliśmy punkt przewagi nad drużyną z Latiny. Oczywiście cieszyliśmy się nawet z tak minimalnego prowadzenia, jednak zdawaliśmy sobie sprawę, że wystarczy jedna dobra akcja po stronie rywali lub zepsuty serwis któregoś z nas, aby przestać wieść prym.

      Na nasze szczęście przeciwnikom zaczęło brakować sił. Wraz ze zdobyciem dwunastego punktu upłynęły z nich pozytywne myśli i wiara w wygraną, w konsekwencji czego pierwszy mecz półfinałowy zakończył się naszym zwycięstwem. Odetchnąłem z ulgą.

      Podziękowaliśmy przeciwnikom za grę i w napięciu czekaliśmy na wybór najlepszego zawodnika spotkania. Byłem przekonany, że zostanie nim Earvin N'Gapeth, który był naszą podporą podczas spotkania, dlatego nie ukrywałem zaskoczenia, kiedy spiker wywołał mnie na środek. Kilka osób gratulowało mi wspaniałej gry, wręczając przy tym pamiątkowy dyplom z gratulacjami oraz wielki kawał sera*. Stwierdziłem, że oddam go Adriano, który wiernie wspierał mnie w trakcie meczu.

      Wszyscy moi koledzy udali się w stronę szatni, ja natomiast postanowiłem skierować się do strefy VIP-owskiej, w której to siedzieli i kibicowali Adriano i Antonella. Chciałem im podziękować za przybycie, podzielić się serem i zapytać, jak podobało im się spotkanie. Oprócz tego miałem dla ośmiolatka pewną niespodziankę.

      Kiedy trafiłem do odpowiedniego sektora i zacząłem szukać rodziny Ferro, zostałem otoczony przez grupę fanek. Każda z nich trzymała w ręku zeszyt, flagę lub kartkę, długopis oraz telefon. Prosiły o zdjęcia oraz autografy, a kiedy próbowałem ruszyć w dalsze poszukiwania Adriano i Antonelli, zaczęły skomleć z rozpaczy. Nie zważały na moje tłumaczenia, nie obchodziło je, że się spieszę - autografy były dla nich ważniejsze.

      Uwolniłem się od nich dopiero po kilkunastu minutach, kiedy to z odsieczą przybył Piano. W jednej chwili fanki się mną znudziły i poszły polować na jego autografy i zdjęcia.

      Ruszyłem w dalsze poszukiwania. Mimo iż znałem rząd oraz numery krzeseł, które mieli zajmować Adriano z Antonellą, nie mogłem wypatrzyć ich w tłumie.

      - Mogę z panem selfie? - usłyszałem za plecami czyjś szczebiot. Wywróciłem oczyma z niezadowoleniem i odwróciłem się, aby ustawić się do zdjęcia. Ku mojemu zaskoczeniu nie była to żadna z moich młodocianych fanek, a Antonella. Z uśmiechem na twarzy pastwiła się nad moim nieszczęściem.

      - Oczywiście - zaśmiałem się i zapozowałem do zdjęcia. Mimo iż jej pytanie oraz moja odpowiedź były wypowiedziane w żartobliwym tonie, szybkim ruchem wyjęła telefon z kieszeni, włączyła przedni aparat i zrobiła kilka zdjęć upamiętniających spotkanie z idolem.

      - Nie wzięłam żadnej kartki - zaczęła się żalić - Chyba nie dostanę autografu - teatralnie otarła łzy z oczu.

      - Nie płacz - klepnąłem ją w ramie i podszedłem do jednej z fanek, która śliniła się do Matteo. Poprosiłem ją grzecznie o pożyczenie mi czarnego pisaka. Nie miała nic przeciwko; nawet gdyby miała, obok niej stało kilkanaście innych dziewczyn gotowych oddać mi swoje flamastry. Podziękowałem ładnie za przysługę i wróciłem do Antonelli. Odgarnąłem jej włosy z pleców i podpisałem się na jej modeńskiej koszulce kibica, w miejscu, gdzie zawodnicy mają umieszczony nadruk z nazwiskiem.

      - Luca Vettori dotknął moich włosów - pisnęła z zachwytu, jednak na tyle cicho, aby nie skupić na sobie uwagi fanek stojących kilka metrów dalej i zajmujących się Piano - Już nigdy ich nie umyję - dodała z błogością.

      Całej sytuacji przyglądał się Adriano. Nie rozumiał, że wraz z Antonellą drwimy z moich fanek, nie zdawał sobie sprawy, jak mogą one utrudnić życie, jednak postanowiłem go nie uświadamiać. Zamiast tego zapytałem, jak podobało mu się spotkanie i wręczyłem zwycięski ser.

      - To był piękny mecz - przyznał Adriano - A twoja zagrywka, wiesz, ta, którą trafiłeś w sam róg boiska była niesamowita - kiwał głową z uznaniem - I te akcje w końcówce drugiego seta... Coś pięknego! - opowiadał z zainteresowaniem, a moją twarz oblał rumieniec. Byłem dumny z siebie i jednocześnie zawstydzony. Nie zasłużyłem na tyle komplementów.

      - Chcesz poznać moich kolegów? - zapytałem, gdy skończył opowiadać o przeżyciach towarzyszących mu podczas meczu.

      Adriano bez chwili namysłu kiwnął głową. Wszyscy zawodnicy, oprócz Matteo-wybawiciela czekali już w szatni i byli gotowi na poznanie mojego ośmioletniego fana.

      Antonella otrzymała od syna wielki kawał sera i całą trójką ruszyliśmy przed siebie. Ciężko było przejść niezauważonym obok tłumu fanów (i fanek), więc przy pierwszej nadarzającej się okazji zeszliśmy na boisko. Ochroniarze doskonale mnie znali, w związku z czym nie mieliśmy najmniejszego problemu z przedostaniem się do szatni.

      Adriano szedł przede mną, a ja wskazywałem mu trasę. Dopiero kiedy znaleźliśmy się poza boiskiem i byliśmy na ostatniej prostej przed szatnią, zauważyłem, że chłopiec ma zmniejszoną replikę mojej koszulki - z nadrukowaną siedemnastką na plecach, moim nazwiskiem, nazwą zespołu oraz wszystkimi reklamami. Po raz kolejny tego dnia poczułem się doceniony.

      Kiedy Adriano dostrzegł na ścianie karteczkę z napisem "Gospodarze", stanął przed wielkimi drzwiami, które ów kawałek papieru wskazywał, zastanowił się i nieśmiało w nie zapukał. Znałem moich kolegów z drużyny na tyle, że bez chwili zastanowienia mogłem stwierdzić, iż w środku panuje rozgardiasz, przez który nie usłyszeli stukotu. Nacisnąłem klamkę, po czym zaprosiłem moich gości do środka.

      - Patrzcie, kogo wam przyprowadziłem - rzekłem z dumą i wskazałem ręką Adriano. Wszyscy moi koledzy natychmiast go otoczyli, przyjrzeli mu się uważnie i zaczęli z nim rozmawiać. Wspomnieli mu, że dużo im o nim opowiadałem, po czym przeszli do plotkowania na mój temat.

      - Chyba wszyscy są zbyt zajęci, aby móc rozdać ci autografy - zaśmiałem się w kierunku Antonelli, która słysząc moje słowa, zrobiła smutną minę.

      - Może innym razem - wzruszyła ramionami i z lekkim uśmiechem na ustach przyglądała się synowi.

      Po kilku minutach dołączył do nas Matteo, któremu najwyraźniej udało się wyswobodzić z otoczenia krwiożerczych fanek. Stanął w kółku, między Earvinem a Bruno i włączył się do dyskusji. Adriano opowiadał im o meczu, o historii swojego kibicowania naszej drużynie i chwalił po kolei każdego z zawodników. Wspominał o ulubionych akcjach każdego z graczy, o których niekiedy sami zainteresowani zapominali.

      - Nie wiem, dlaczego zapamiętałeś akurat tę akcję - padało co chwilę z ust różnych siatkarzy.

      - Adriano - wtrącił się po chwili Matteo - mamy coś dla ciebie - oznajmił i udał się w stronę pryszniców. Zerknąłem ze zdziwieniem na zawodników, którzy zostali w szatni, jednak wszyscy milczeli i tajemniczo się uśmiechali.

      Wszyscy z napięciem wyczekiwali powrotu Piano. Spoglądaliśmy na przejście, w którym zniknął, licząc, że lada moment ponownie się w nim pojawi.

      - Łap - rozkazał, gdy wrócił i wyjąwszy małą, żółto-granatową Mikasę zza pleców, delikatnie rzucił ją w stronę Adriano. Ten bezproblemowo chwycił piłkę i zaczął się jej uważnie przyglądać. Z zainteresowanie spoglądał na podpisy, które złożyli na niej moi koledzy.

      - Są tu autografy całej naszej jedenastki - wyjaśnił Salvatore Rossini,

      - Brakuje tylko jednego - przyznał ze skrępowaniem Matteo - Zbieraliśmy je, kiedy Luca was szukał, więc nie zdążył się podpisać. Jego autograf będziesz musiał zdobyć we własnym zakresie - puścił oczko w stronę Adriano.

      Stanąłem w wolnym miejscu, między Urosem Kovaceviciem a Pieterem Verheesem i zabrałem ośmiolatkowi piłkę. Wciąż byłem w posiadaniu pisaka jednej z fanek, którego natychmiast użyłem do złożenia podpisu.

      - Proszę. - Oddałem malcowi Mikasę, której po raz kolejny uważnie się przyjrzał.

      Po chwili namysłu zabawił się w grafologa - starał się przyporządkować złożone podpisy do stojących obok niego zawodników. Okazało się to dla niego sporym wyzwaniem, gdyż sportowcy nie mają zwyczaju starannego podpisywania się. Niektórzy z moich kolegów obok nazwiska zapisywali numer, z którym grali - te autografy Adriano przypasowywał do zawodników bez chwili namysłu, pozostałe sprawiały mu nieco więcej problemów.

      Wszyscy, wraz z młodym grafologiem śmialiśmy się, kiedy mylił zupełnie różne podpisy Namanji Petricia i Bruno. Razem szczerzyliśmy się, gdy okazało się, że Pieter Verhees ma pismo niewyraźne na tyle, że Adriano nie mógł rozszyfrować nawet numeru, który znalazł się pod nazwiskiem. Jego dwunastka składała się z jednej cyfry i bardziej niż dwunastkę przypominała ósemkę.

      - Musimy sobie zrobić pamiątkowe zdjęcie! - rzucił wyśmiewany Belg, jakby chcąc odwrócić uwagę od swojego braku umiejętności czytelnego pisania.

      - Świetny pomysł - przyznałem i zaproponowałem miejsce, w którym moglibyśmy zrobić pamiątkową fotografię.

      Wszyscy usadowiliśmy się na jednej, małej ławeczce, na której zwykle mieści się około pięciu osób, dbając o to, aby Adriano zajął honorowe miejsce - dokładnie na środku. Przepocone koszulki w tle dodawały zdjęciu realizmu i autentyczności.

      - A ty? Dlaczego się nie ustawiasz? - rzuciłem w kierunku Antonelli.

      - Ktoś musi wam to zdjęcie zrobić - stwierdziła bez namysłu i uniosła do góry dłoń, w której trzymała telefon komórkowy.

      - Mamy Matteo z telefonem robiącym idealne zdjęcia i selfie-stickiem, damy radę - uspokoiłem ją.

      - Dobra - westchnęła Antonellą - myślicie, że znajdzie się dla mnie miejsce?

      To było bardzo dobre pytanie. Między nami nie można by wepchnąć nawet igły, a co dopiero prawdziwego człowieka.

      - Na moich kolanach jest trochę miejsca - rzucił zalotnie Matteo, za co dostał kuksańca od Adriano i ujrzał jego wrogie spojrzenie oraz usta wykrzywione w grymasie niezadowolenia.

      - Może wezmę Adriano na kolana - zaproponowała lekko speszona i podeszła w stronę syna. Ten początkowo nie był zadowolony z tego faktu, jednak w ostateczności stwierdził, że lepiej mieć mamę przy sobie niż oddać ją Matteo.

      - Chees - krzyknęliśmy jednomyślnie, po czym Piano kilkukrotnie nacisnął przycisk na kijku, tworząc galerię niesamowitych zdjęć z równie niesamowitego spotkania.

 

*nie mam pojęcia, co otrzymywali zawodnicy za wygranie meczu, ale głównym sponsorem Modeny w sezonie 2014/2015 była firma zajmująca się produkcją serów (jaki uroczy zbieg okoliczności xD). MVP tego spotkanie w rzeczywistości został N'Gapeth, jednak na potrzeby opowiadania zmieniłam fakty. Pozostałe informacje (wyniki, godziny rozpoczęcia, czas trwania etc.), nie tylko w tym rozdziale, zwykle się zgadzają.

 

 

 

To mój ulubiony rozdział. Zdecydowanie. Chyba po prostu pokochałam hotkującą Antonellę xD
Pewnie zauważyłyście, że ostatnio moja aktywność na Waszych blogach trochę spadła. Ten rok szkolny jest dla mnie tragedią, ledwo się zaczął, a ja już nie mam na nic czasu (i do tego mam beznadziejny plan lekcji, dzięki któremu jestem w domu dopiero o 17 ;_;). Mimo to będę się starać u Was bywać. Czytam wszystko na bieżąco, tylko z komentarzami mam mały problem, bo rzadko bywam przed komputerem. Dzisiaj zamierzam zawitać przynajmniej do części z Was.
Pozdrawiam gorąco, przepraszam za problemy i ślę całusy :*