Rozdział VIII

       14.04.2015, wtorek

       Zapukałem do drzwi i nie czekając na zaproszenie, otworzyłem je i wszedłem do środka. Matteo nie miał w zwyczaju chronienia swojego mieszkania przed potencjalnymi złodziejami, wierzył w uczciwość Włochów, przez co bardzo rzadko korzystał z kluczy.

       - Przyniosłem wafle ryżowe zamiast chipsów i wodę zamiast coli - oznajmiłem, siadając na jednym z krzeseł w kuchni i położyłem jednorazową reklamówkę na stole. Matteo przerwał wykonywaną czynność, odwrócił głowę, spojrzał na mnie z odrazą i wygiął usta z niezadowolenia.

       - Dlaczego zostałem siatkarzem?! - zaczął żalić się Piano - Mama mówiła, że taki zawód będzie wiązał się z wyrzeczeniami. Sugerowała mi zostanie wybitnym naukowcem albo muzykiem...

       - Zapomniała tylko, że nie jesteś ani trochę muzykalny i ledwo przechodzisz z klasy do klasy - skwitowałem jego wypowiedź śmiechem, co spotkało się z jego wyraźnym niezadowoleniem. Skrzyżował ręce na klatce piersiowej, zamknął oczy i tupnął prawą nogą, dając mi w ten sposób do zrozumienia, że się obraził i przez najbliższe pół minuty powinienem się do niego nie odzywać. Westchnąłem i oddałem się uważnej obserwacji wskazówki zegara wiszącego na ścianie, odliczałem czas. Kiedy minęło dwadzieścia sekund, kontynuowaliśmy rozmowę.

       - Nie płacz już, Teo. Musimy jeść wafle zamiast chipsów i pić wodę zamiast coli, ale myślę, że jedno małe piwko nam nie zaszkodzi - stwierdziłem i wyciągnąłem z reklamówki dwie szklane butelki.

       - Też tak myślę - rozpromienił się Piano. Podobnie jak każdy inny sportowiec, uwielbiał spożywać zakazane i niezdrowe produkty.

       Podniosłem się leniwie z krzesła i po chwili stanąłem tuż obok Matteo. Przyglądałem mu się z zainteresowaniem, nie wiedząc, co tak właściwie wyprawia.

       - Fit tortilla - zaśmiał się, widząc moje zaintrygowane spojrzenie.

       Zamilkłem i przetarłem oczy ze zdziwienia. Nie wiedziałem, co się dzieje. Tuż obok mnie stał Matteo Piano i gotował! Wielokrotnie bywałem w jego mieszkaniu i widziałem piekarnik z płytą indukcyjną oraz garnki i patelnie, ale nigdy nie pomyślałbym, że mój kolega używa ich w celach innych niż dekoracyjne. On i pichcenie wydawały się swego rodzaju sprzecznością.

       - Od kiedy umiesz gotować? - spytałem ze zdziwieniem i przyglądałem się z uwagą jego palcom umieszczającym kawałki mięsa na okrągłym placku.

       - Od zawsze - rzekł urażony moją niewiedzą, a ja, nie zwracając uwagi na ton jego głosu, wdychałem zapach przygotowywanej potrawy.

       - Włącz lepiej telewizję. Za chwilę rozpocznie się mecz - zarządził, dając mi w delikatny sposób do zrozumienia, że mu przeszkadzam.

       Postanowiłem wykonać jego polecenie, nie chciałem, aby przeze mnie i moje rozpraszanie go tortille były niesmaczne. Zająłem miejsce na kanapie w salonie i natychmiast po odnalezieniu pilota, włączyłem interesujący nas kanał sportowy. Za kilka minut miał rozpocząć się mecz Ligii Mistrzów, w którym Juventus podejmował AS Monaco. Piano, podobnie jak ja, nie był fanem piłki nożnej, jednak wspólnie doszliśmy do wniosku, że kibicowanie włoskiej drużynie walczącej o półfinał tak elitarnych rozgrywek to nasz sportowy obwiązek.

       Kiedy nadawca skończył transmitować reklamy i skupił się na relacjonowaniu wyjścia piłkarzy na murawę, w pomieszczeniu pojawił się Piano z dwoma talerzami w ręku. Podawszy mi jeden z nich, zajął miejsce na kanapie i skupił się na oglądaniu meczu. Przyjrzałem się tortilli i z dumą stwierdziłem, że wygląda przepięknie. Przeszło mi przez myśl, że Matteo nie mógłby zrobić czegoś idealnie, więc z lękiem brałem do ust pierwszy kęs dania.

       - Świetne - stwierdziłem ze zdziwieniem i podniosłem kciuk do góry - Nigdy więcej nie będę jadł na mieście. Jeśli kiedyś zgłodnieję, złożę ci niezapowiedzianą wizytę.

       - Zapraszam - zaśmiał się Piano, konsumując swoją tortillę, po czym skupił się na niepochlebnym komentowaniu biegających po boisku zawodników w biało-czarnych koszulkach. Kilka sekund wcześniej gwizdek sędziego rozpoczął spotkanie, jednak w tak krótkim czasie Matteo zdążył już znaleźć wszystkie słabe punkty naszej drużyny i nie zostawić suchej nitki na włoskim selekcjonerze.

       - Co on zrobił?! - krzyknął z przerażeniem Piano i chwycił się w geście rozpaczy za głowę. Była dwudziesta siódma minuta, a Carlosowi Tevezowi w końcu udało się znaleźć miejsce w polu karnym przeciwnika, jednak przez niefortunne trafienie w piłkę, bramkarzowi udało się ochronić AS Monaco przed utratą bramki.

       Starałem się zachować spokój i nie iść w ślady Matteo. Stresowanie się wynikiem i całą otoczką spotkania było bezcelowe i tylko psuło radość kibicowania.

        Gwizdek sędziego oznajmił zakończenie pierwszej połowy, w której nie padł ani jeden gol. Patrzyliśmy przez moment na piłkarzy schodzących do szatni, po czym komentatorzy oddali głos do studia. Mecz nie należał do najciekawszych, więc i jego analiza była nudna.

       - Luca, musimy porozmawiać - oznajmił w pewnym momencie Matteo i spuścił głowę. Jego spokojny głos nieco mnie wystraszył, więc natychmiast kontynuowałem temat.

       - Coś się stało?

       - Jeszcze nie - odparł tajemniczo - Ale może się stać.

       Spojrzałem na niego z zaintrygowaniem i lekkim strachem. Obawiałem się słów, które miały paść z ust Piano, wszystko wskazywało, że to nie będzie łatwa rozmowa.

      - Nie podoba mi się to wszystko - zaczął swój wywód, a ja, mimo iż byłem bardzo ciekawy, co ma mi do powiedzenia, nie chciałem go pospieszać - Wiem, że bardzo polubiłeś Adriano. To wspaniały chłopiec, więc w pełni rozumiem twoje zaangażowanie, ale nie chcę, abyś cierpiał. Teraz wszystko dobrze się układa, ale Adriano wkrótce... - Matteo zastanowił się przez moment nad doborem odpowiednich wyrazów - opuści ten świat. Pomyślałeś o tym? Im bardziej się do niego przywiążesz, tym trudniej będzie ci się z tym pogodzić.

       Przyglądałem mu się uważnie i analizowałem każde jego słowo. Próbowałem wmówić sobie, że wszystko, co przed momentem usłyszałem jest nieprawdą, jednak w głębi duszy czułem, że Matteo się nie myli. Chciałem jakoś skomentować jego wypowiedź, jednak nie byłem w stanie sklecić ani jednego zdania.

       - Nie powinieneś był tego mówić - stwierdziłem z wyrzutem. Nie byłem w stanie zaakceptować słów, które przed momentem padły z jego ust, nie przyjmowałem ich do wiadomości.

       - Po prostu to przemyśl - rzekł i uśmiechnął się z nieśmiałością.

       - Przemyślę - obiecałem. Kilka minut później rozpoczęła się druga połowa meczu. Piano wciąż był niezadowolony z gry Juventusu, jednak przestałem zwracać na niego uwagę. Potyczka z AS Monaco w jednej chwili stała się nieistotna, zamiast niej w mojej głowie pojawił się Adriano.

       Gdy mecz dobiegł końca, Matteo wyjaśnił mi, że zespół z Turynu wygrał spotkanie a jedyną bramkę strzelił z rzutu karnego Arturo Vidal, co jednak niezbyt mnie interesowało.

 

 

Po krótkiej przerwie przybywam z rozdziałem. Mam nadzieję, że się cieszycie :) Skoro wszędzie wokół panują piłkarskie emocje, pobawmy się w piłkę nożną i tutaj. Nie przerażajcie się - to ostatni raz, obiecuję. Po prostu mecz Juventusu był idealną okazją do rozmowy Matteo z Lucą. A Wy, jak odbieracie obecność Adriano? Co sądzicie o wypowiedzi Piano?

Rozpoczęły się wakacje, więc powoli będę nadrabiała zaległości i być może regularniej będzie się tu coś pojawić. A jak Wam mija wolne?

Do napisania! :)

EDIT (09.07): zapraszam na mojego nowego bloga!
http://uciekam-przed-miloscia.blogspot.com/