Rozdział IX

      20.04.2015, poniedziałek

       Pierwszy raz od niepamiętnych czasów obudził mnie zegar biologiczny, a nie ten stojący na szafce nocnej. Od zawsze lubiłem leniuchować, lecz ciągłe treningi, spotkania ze sponsorami, imprezy z klubowymi kolegami a także wizyty w szpitalu nie pozwalały mi na tak częste oddawanie się pasji. Ospale zwlekłam się z łóżka i udałem się do kuchni, aby przyrządzić sobie śniadanie. Nie byłem zbyt głodny, jednak regularne spożywanie posiłków było dla każdego siatkarza priorytetem. Wziąłem do ręki czajnik i napełniłem go wodą - miałem ochotę na filiżankę gorącej, ciemnej kawy.

      Skromne zapasy w mojej lodówce nie pozwalały mi na przygotowanie jakiegoś wymyślnego dania, więc musiałem zadowolić się jajecznicą. Mimo iż wyglądała i pachniała bardzo apetycznie, jej smak pozostawiał wiele do życzenia. Nigdy nie byłem dobrym kucharzem – raczej preferowałem zamawianie jedzenia lub udanie się do restauracji, jednak tamtego dnia postanowiłem odciąć się od świata i ludzi, chciałem przez chwilę pobyć sam i choćby na moment zapomnieć o otaczającej mnie rzeczywistości.

      Moje plany legły w gruzach, gdy usłyszałem pukanie do drzwi. Miałem nadzieję, że po raz kolejny ktoś postanowił złożyć wizytę sąsiadowi i najzwyczajniej w świecie pomylił numery mieszkania, jednak spojrzenie w wizjer pozbawiło mnie złudzeń.

      - Słyszałam, że masz wolne, więc postanowiłam cię odwiedzić – usłyszałem od stojącej w progu szatynki. Mocno przytuliła mnie na powitanie i pocałowała w policzek, co nie udałoby się jej, gdyby nie założyła butów na wysokim obcasie.

      - Miło cię widzieć – rzekłem obojętnie i gestem ręki zaprosiłem ją do środka – Chcesz trochę jajecznicy? – spytałem uprzejmie, choć doskonale wiedziałem, że po incydencie sprzed kilku lat nie wzięłaby do ust nic, co upichciłem. Wspomnienie sześciu dni spędzonych w szpitalu i dziesięciu bolesnych zastrzyków przyprawiało ją o dreszcze i odwodziło od próby skosztowania wspaniale pachnącej jajecznicy. A wszystko to z winy grypy żołądkowej spowodowanej zjedzeniem ciasta z zielonych truskawek. Na swoją obronę dodam, że wspaniale prezentowały się z agrestową galaretką, a o uszczerbku na zdrowiu, jaki mogą wywołać dowiedziałem się, dopiero gdy Greta ich spróbowała.

      - Dziękuję, nie jestem głodna – zaśmiała się nerwowo, wyjmując z szafki białą filiżankę, którą po chwili napełniła gorącą kawą – Co u ciebie słychać, braciszku?

      Czy ona nazwała mnie braciszkiem? To słowo nigdy nie zwiastowało nic dobrego - używała go zawsze, kiedy chciała, abym wyświadczył jej przysługę. Gdy chodziło o moją rodzinę, niestety nie potrafiłem być asertywny i bez wyrzutów sumienia odrzucić czyjejś prośby, co też Greta często wykorzystywała.

      - Wszystko w porządku. Wkrótce czekają nas ciężkie mecze z Top Volley Latiną, ale wierzę, że ich pokonamy i zdobędziemy Mistrzostwo Włoch – zaśmiałem się, kiwając przy tym głową – Ile chcesz pożyczyć?

      - Tym razem nie chcę pieniędzy – rzekła stanowczo, czym pozytywnie mnie zaskoczyła – Chcę cię prosić o przysługę. Rodzice nie pozwalają mi wyjechać na obóz koszykarski. Porozmawiasz z nimi, przekonasz ich? – mówiła błagalnym głosem, na który nie potrafiłem pozostać głuchy.

      Pokręciłem głową z dezaprobatą, mrugając przy tym kilkukrotnie, aż w końcu rzekłem bez przekonania:

      - No dobra, porozmawiam z mamą, ale nic nie obiecuję. – Zaczęła biegać w podskokach i mnie przytulać, pełna wdzięczności. Właśnie dzięki tym chwilom, kiedy ogarniała ją radość, zawsze byłem gotów spełnić jej nawet najśmielsze prośby – Tylko pamiętaj, że masz u mnie dług!

      Siedzieliśmy tak jeszcze przez chwilę, wspominając czasy młodości, gdy zadzwonił jej telefon, po którego odebraniu pożegnała się ze mną i oznajmiła mi, że niestety musi już iść. Odprowadziłem ją do drzwi, po czym wróciłem do błogiego odpoczywania.

 

~*~

 

       Wolnym krokiem przemierzałam szpitalny korytarz, kierując się do sali trzysta czterdzieści trzy. Z powodu natłoku obowiązków oraz zbliżających się ćwierćfinałów ligi i meczów z drużyną z Latiny nie miałem ostatnimi czasy zbyt wiele czasu dla Adriano. Nie byłem zadowolony z takiego obrotu spraw, więc korzystając z dnia wolnego od treningów, postanowiłem złożyć mu niezapowiedzianą wizytę.

      Zdziwił mnie fakt, iż drzwi do sali były otwarte. Zerknąłem nieśmiało do środka, obawiając się, że naruszę czyjąś prywatność, jednak ku mojemu zaskoczeniu w pomieszczeniu nikogo nie było, ani jednej żywej duszy - zamiast tego kilka kartonów o różnych kształtach i rozmiarach, ułożonych równo na stole oraz akwarium, w którym pływał Squalo.

      Łóżko było posłane, a okno szeroko otwarte.

      Stałem w progu i uważnie pochłaniałem wzrokiem całe pomieszczenie. Zastanawiałem się, co jest przyczyną takiego stanu rzeczy, jednak żadnego z moich uzasadnień nie można było nazwać optymistycznym. Próbowałem w jakiś logiczny i, co najważniejsze, pozytywny sposób wytłumaczyć sobie zniknięcie Adriano i spakowanie jego rzeczy, jednak wszystkie refleksje prowadziły do wysnucia tego samego, niezbyt przyjemnego wniosku.

      Pozwoliłem negatywnym myślom na zawładnięcie moim umysłem.

      Otrząsnąłem się z letargu dopiero po upływie kilkudziesięciu sekund, gdy usłyszałem stukot obcasów. Zwróciłem głowę w kierunku źródła dźwięku i ujrzałem zmierzającą w moim kierunku Antonellę. Kiedy zdała sobie sprawę, że jest przeze mnie obserwowana, natychmiast otarła spływające po policzkach łzy i pociągnąwszy nosem, obdarzyła mnie wymuszonym uśmiechem. Jej zachowanie potwierdzało moje mroczne wizje.

      W oszołomieniu patrzyłem, jak ominąwszy mnie, wchodzi do pokoju z zamiarem wyniesienia kartonowych pudeł.

      Wykonałem kilka kroków, aby znaleźć się obok niej. Odłożyła podniesiony przed momentem pakunek i spojrzała na mnie zaczerwienionymi oczyma. Instynktownie podszedłem jeszcze bliżej i delikatnie ją objąłem. Prawą dłonią gładziłem jej plecy, naiwnie wierząc, że dodam jej w ten sposób otuchy i sił. Próbowałem coś powiedzieć, jednak słowa Wszystko będzie dobrze wydawały mi się w tamtym momencie banalne, sztuczne i wymuszone.

      Przypomniałem sobie wszystko, co przed kilkoma dniami powiedział mi Matteo.

      Im bardziej się do niego przywiążesz, tym trudniej będzie ci się z tym pogodzić.

      Miał rację. Stałem w sali, w której jeszcze kilka dni temu rozmawiałem z Adriano i nie potrafiłem zaakceptować rzeczywistości, odrzucałem wszystkie fakty, które dawało mi otoczenie. Nie mogłem ukryć, że przywiązałem się do ośmiolatka. Pozwoliłem mu wtargnąć do mojego życia i całkowicie je zmienić.

      Nie chciałem myśleć o uczuciach Antonelli. Wiedziałem, że bardzo wszystko przeżywa, tysiąckroć bardziej niż ja, w końcu była jego matką i wierzyła do końca, że jej syna da się wyleczyć. Bałem się, że próby wniknięcia w umysł i serce kobiety mogą skończyć się moim jeszcze większym przygnębieniem, a przecież powinienem być silny.

      Odkąd znałem Adriano, naiwnie wierzyłem, że lekarze odnajdą jakieś lekarstwo i nie pozwolą mu umrzeć. Może dlatego tak ciężko było mi się teraz pogodzić z zaistniałą sytuacją?

 

 

 

Witajcie!

Oto postanowiłam przybyć z kolejnym rozdziałem. Miał ukazać się dopiero za tydzień, ale zmieniłam plany. Zdałam sobie sprawę, że 07.08 blog będzie miał rocznicę i właśnie tego dnia ukaże się dziesiątka, ewentualnie dzień później (nie chciałam zaledwie tygodniowej przerwy między rozdziałami) :)

Poza tym, kilka razy słyszałam o problemach z odmianą imienia Luca, więc proszę, oto ściąga :D A myślicie, że dlaczego opowiadanie jest w pierwszoosobowej narracji? Na pewno nie po to, aby uniknąć odmiany tego imienia xD

 

 

Źródło: odmiana.net

Informuję również, że nowość na drugim blogu (kto jeszcze nie był, serdecznie zapraszam) pojawi się pod koniec tego tygodnia.

Ślę całusy :*