Rozdział VII

              09.04.2015, czwartek

              - Cześć Adriano – rzuciłem w stronę leżącego na łóżku chłopca, przekraczając próg pokoju numer trzysta czterdzieści trzy. Powitałem go promiennym uśmiechem i już miałem powiedzieć, że przyprowadziłem mu gościa, ale uświadomiłem sobie, że zostałem zignorowany. Nie zwiastowało to nic dobrego, więc podszedłem bliżej, aby zobaczyć, czy wszystko z nim w porządku.

Ośmiolatek uniósł lekko głowę z poduszki i wyszeptał:

              - Cześć Luca.

              Bez wątpienia nie był w dobrym humorze. Rozglądałem się po pomieszczeniu, szukając przyczyn jego nie najlepszego samopoczucia, aż w końcu mój wzrok zatrzymał się na akwarium, w którym pływał Squalo, a konkretniej na znajdującej się w nim brudnej wodzie. Z moich wcześniejszych obserwacji wynikało, że nastroje Adriano i małego skalara zawsze się pokrywały - wielokrotnie próbowałem zrozumieć to nietypowe zjawisko, jednak bez większych osiągnięć.

              - Może zmienimy Squalo wodę? – zapytałem. Adriano spojrzał na brudne akwarium i po chwili namysłu przytaknął na propozycję, podnosząc się przy tym z łóżka i zakładając na bose stopy miękkie i ciepłe bambosze.

~*~

              Po kilku minutach wszyscy ponownie znaleźliśmy się w sali: Adriano, Matteo, Squalo i ja. Nie chciałem pozbawić skalara domu i życia, więc najdelikatniej jak tylko potrafiłem, odłożyłem akwarium na szafkę nocną. Wsłuchiwałem się w wesołą pogawędkę Piano i ośmiolatka, lekko zazdroszcząc mojemu przyjacielowi naturalnej łatwości, z jaką nawiązał kontakt z Adriano. Sam, po dwóch spotkaniach, wciąż uważnie analizowałem każde słowo, które miało dotrzeć do uszu chłopca, w obawie, że poruszę jakąś bolesną dla niego kwestię.

              - Prawda, że samochodzik podobał ci się bardziej niż pluszak? – rzucił w pewnym momencie Matteo, wywołując pytające spojrzenie Adriano.

              Mój wzrok skierował się w kąt pomieszczenia – na stolik, na którym wciąż leżały dwie nieodpakowane paczki. Zdziwiłem się – dzieci zwykle nie potrafią wytrzymać kilku minut bez zaglądania do pudełka z prezentem, a wszystko wskazywało na to, że Adriano z otwarciem podarku czekał ponad trzy tygodnie i gdyby nie Matteo pewnie wciąż nie poznałby zawartości opakowań. Chwyciłem je do rąk i położyłem na kolanach chłopca. Piano zepsuł całą niespodziankę w momencie, gdy wspomniał o pluszaku i samochodziku, jednak uśmiech siedzącego pod zieloną, szpitalną kołdrą ośmiolatka, mimo iż nie posiadał w sobie elementu zaskoczenia, był szczery.

              Chłopiec chwycił do rąk misia, mocno go przytulił i rzucając mi wymowne spojrzenie, stwierdził:

              - Nazwę go Luca na cześć mojego najlepszego przyjaciela.

              Słysząc te słowa, poczułem ciepło w sercu, a kąciki moich ust uniosły się ku górze. Tysiące innych komplementów na mój temat stawało się nieważnych w obliczu tego jednego, który przed momentem padł z ust Adriano.

              - Słyszałeś to? Najlepszy przyjaciel Adriano ma tak samo na imię jak ty – stwierdził po chwili Matteo. Przyjrzałem mu się uważnie, aby sprawdzić, czy nie zrozumiał słów chłopca, czy tylko udaje głupiego. Nie musiałem długo czekać na odpowiedź - jego wybuch śmiechu przekonał mnie o słuszności tej drugiej wersji.

              - Możemy go przetestować? – poprosił Adriano, wyciągając z pudła czerwony samochodzik.

                     Matteo natychmiast spoważniał, chwycił do rąk instrukcję obsługi i zaczął ją dokładnie analizować – słówko po słówku, literka po literce. Przyglądaliśmy się mu ze znudzeniem, co jakiś czas komentując jego poczynania, aby ostatecznie, po upływie ponad dwudziestu minut zobaczyć jak wkłada baterie do pilota umożliwiającego sterowanie samochodzikiem i usłyszeć pełen dumy głos:

              - Gotowe!

              Wypowiedzeniu tego słowa towarzyszyło wypięcie klatki piersiowej i uderzenie w nią zaciśniętą pięścią. Wysłałem Adriano znaczące spojrzenie, w którym przekazałem mu, że powinniśmy zacząć klaskać i udawać dumnych, aby nie sprawić Matteo przykrości. Jak ustaliliśmy, tak uczyniliśmy.

              - Przetestuję, czy działa – stwierdził Piano i położywszy samochodzik na podłodze, złapał za pilota umożliwiającego kontrolowanie pojazdu.

              - Chyba będziesz mógł się pobawić, dopiero gdy stąd wyjdziemy – szepnąłem Adriano po upływie dziesięciu minut testowania autka. Ten tylko wzruszył ramionami i się zaśmiał – Może chcesz poukładać puzzle? – zaproponowałem, co spotkało się z jego aprobatą.

              Podszedłem do stolika w kącie pokoju i zabrałem leżące na nim pudełko z puzzlami w środku. Próbując wrócić na uprzednio zajmowane miejsce, zostałem kilkukrotnie potrącony przez samochodzik, którym tak nieudolnie kierował Matteo.

              - Układasz z nami puzzle? – rzuciłem w stronę stojącego przy drzwiach wyrośniętego dzieciaka (i to jak wyrośniętego!).

              - Za chwilę – stwierdził, nie patrząc w moją stronę, był zbyt pochłonięty testowaniem zabawki.

              Kiedy w delikatny sposób dawałem Matteo do zrozumienia, że pewnych zachowań na starość powinno się wystrzegać, Adriano przerzucił swoją kołdrę na leżące obok łóżko, usiadł po turecku na poduszce i wysypał puzzle z pudełka. Zaczął szukać fragmentów układanki, z których można było zbudować obramowanie, w czym po chwili wraz z Piano mu pomogliśmy.

              - Ten tutaj, a ten tam – szeptał Matteo, odkładając każdy z puzzli na właściwe miejsce.

              Kiedy próbowałem znaleźć odpowiednią lokalizację dla kolejnego, przedstawiającego błękitne niebo elementu, usłyszeliśmy pukanie do drzwi i zgodnym chórem odpowiedzieliśmy:

              - Proszę.

              Drzwi pomieszczenia nieznacznie się uchyliły a do środka weszła jakaś szczupła szatynka. Szybkim krokiem zbliżała się w naszą stronę, a konkretniej w stronę Adriano, poprawiając przy tym niesforne kosmyki włosów. Przystanęła obok chłopca i pocałowała go w czoło.

              - Widzę, że masz gości. – Wysłała nam promienne uśmiechy i wyciągnęła dłoń na powitanie – Antonella Ferro, mama Adriano, miło mi.

              Wraz z Matteo już zamierzaliśmy się jej przedstawić, gdy ta powstrzymała nas gestem ręki, mówiąc, że dzięki synowi doskonale wie, kim jesteśmy.

              Po wymienieniu uprzejmości usiadła na krześle obok łóżka i dołączyła do naszej zabawy. Teoretycznie osiem rąk powinno sprawić, że obrazek przedstawiający Czkawkę i Szczerbatka zostanie szybciej ukończony, jednak w praktyce wraz z pojawieniem się Antonelli straciliśmy najbardziej wprawioną w układanie puzzli parę dłoni – Matteo całą swą uwagę skupił na przybyłej kobiecie, zupełnie zapominając o wykonywanej wcześniej czynności. Z zamyślenia wyrwał go dopiero dźwięk przychodzącego połączenia. Odnalazłszy telefon w kieszeni przyciasnych spodni, wyszedł na korytarz, aby tam w spokoju przeprowadzić rozmowę.

              - Za dwie godziny musimy być na treningu – stwierdził z irytacją po powrocie do pomieszczenia.

              Angelo Lorenzetti był dobrym szkoleniowcem, jednak jego metody nauczania siatkarskie fachu pozostawiały wiele do życzenia. Nigdy nie obchodziło go prywatne życie zawodników – kiedy miał ochotę dać nam wycisk, po prostu wzywał nas na halę, a my, bez względu na wszystko, mieliśmy stawić się na miejsce. „Twoja żona właśnie rodzi i nie możesz przyjechać? Chyba powinieneś zająć się teraz dzieckiem i odpocząć od siatkówki. Masz bezpłatny urlop na okres czterech najbliższych spotkań.”, „Nie interesuje mnie, że jest druga w nocy, a ty seksisz się z jakąś panną z dyskoteki. Masz być za dziesięć minut... Jeszcze podziękujesz mi za niezarażenie się rzeżączką.” – żadne argumenty nie były w stanie go przekonać.

              - Skończymy układać puzzle i możemy jechać – stwierdziłem, poszukując wzrokiem elementu, na którym znajdował się fragment prawego, smoczego oka.

              Chwilę później układanka była kompletna, co oznaczało, że nadszedł czas na pożegnanie się i trening.

 

 

Zgadnijcie kto ma dziś urodziny :D Oczywiście nasz kochany Luca, dlatego postanowiłam coś opublikować. Takie coś, o. Zapewne się cieszycie, ponieważ pojawiła się główna bohaterka. W poprzednim rozdziale to nie była ona, tylko zapychacz xD x

W stosownej zakładce pojawiły się odpowiedzi do LA. Dziękuję bardzo za nominacje.

Przepraszam za zaległości na Waszych blogach. Wkrótce się na nich pojawię. Wkrótce to pojęcie względne. Wszystko dlatego, że przygotowuję coś specjalnego :3 Ale na razie niech to będzie tajemnicą.

A wy, co sądzicie o rozdziale?

Całuski :*