Rozdział V

       31.03.2015, wtorek

       Trzysta czterdzieści trzy. Drugi raz stałem przed tymi drzwiami, jednak tym razem wszystko wyglądało inaczej. Nie bałem się, nie próbowałem wrócić do domu, nie marzyłem o ucieczce – przeciwnie: chciałem przekroczyć próg i móc ponownie zobaczyć uśmiech na twarzy Adriano – wygięte ku górze usta, za którymi krył się szereg białych zębów oraz pełne radosnych ogników oczy.

       Odważnie zapukałem do drzwi i wszedłem do środka, ani przez moment się nie zawahałem. Moim oczom ukazał się Adriano leżący na swoim łóżku i z uwagą przyglądający się rybce, która tę samą czynność kierowała w jego stronę.

       - Cześć – rzuciłem na powitanie i usiadłem na jednym z trzech szpitalnych łóżek - tym najbliżej drzwi, aby móc przyjrzeć się małemu skalarowi i jednocześnie porozmawiać z chłopcem.

       Ryba się nie ruszała. Utrzymywała się w jednym miejscu w wodzie i swoimi wyłupiastymi oczyma spoglądała na Adriano, który, odkąd wszedłem do środka, również ani drgnął. Wytężyłem wzrok i uważnie przyjrzałem się skalarowi. Próbowałem w ten sposób wczuć się w rolę chłopca i zrozumieć, co ciekawego jest w obserwowaniu zwierzęcia, jednak na marne...

       - Squalo* chyba nie jest w dobrym humorze – stwierdził w końcu i przeniósł swój wzrok z rybki na mnie. Uśmiechnąłem się, gdy usłyszałem przezwisko małego skalara - to trochę jak nadanie kotu imienia Pies w nadziei, że ten wyrośnie na zwierzę broniące domu albo aportujące patyki.

       - Może jest głodny – wywnioskowałem.

       - Może... – stwierdził obojętnie Adriano i chwycił do rąk leżący obok akwarium pojemnik z jedzeniem. Przechylił go o sto dziesięć stopni i wsypał kilkanaście granulek do wody.

       Odłożył opakowanie na swoje miejsce, po czym oparł głowę na ręce i z zaciekawieniem przyglądał się Squalo. Zaintrygowany jego rzekomą depresją również nie spuszczałem z niego wzroku i starałem się nie wykonać przy tym żadnego gwałtownego ruchu. Gdy od wgapiania się w skalara zaczęły boleć mnie oczy, zamrugałem kilkukrotnie i wzruszyłem ramionami.

       - Chyba jednak nie jest głodny.

       - Może piąta porcja to dla niego za dużo jak na jeden dzień – stwierdził Adriano i zakończył obserwację ryby. Spojrzałem na wiszący nad drzwiami zegar. Była dopiero jedenasta pięćdziesiąt sześć, co oznaczało, że Squalo powinien dotychczas zjeść jedną lub co najwyżej dwie porcje rybiego pokarmu, ale w żadnym wypadku pięć!

       - Wiesz, Adriano, rybki nie mogą tyle jeść – zacząłem temat, próbując dać chłopcu do zrozumienia, że tak częste karmienie zwierzęcia może go zabić – Sam pewnie nieraz zjadłeś za dużą porcję jakiegoś smakołyku i narzekałeś później na bolący brzuch. Chyba nie chcesz, aby Squalo też tak cierpiał?

       - Ale Squalo był smutny – zaczął się tłumaczyć – Kiedy mama jest smutna, przynoszę jej cukierka - to zawsze poprawia jej humor. – Mimowolnie się uśmiechnąłem, słuchając jego perswazji. Gdy tylko to zobaczył, szybko zmienił temat, aby odwrócić uwagę od swojego wybryku – Świetnie przedwczoraj zagrałeś.

       - Po prostu robiłem to, co do mnie należy – rzuciłem obojętnie – Siatkówka to gra zespołowa - przy dobrym przyjęciu i rozegraniu, skończenie ataku jest tylko formalnością. Każdy zawodnik jest na boisku za coś odpowiedzialny i jeśli poprawnie wykonuje swoje zadanie, przyczynia się do zwycięstwa. Wszyscy moi koledzy dobrze spisali się w ostatnim meczu i dlatego udało nam się pokonać przeciwnika.

       Chłopiec przyglądał mi się z uwagą. Opowiadając mu o rozegranym dwa dni wcześniej meczu, czułem się jak jego życiowy nauczyciel. On, niczym pilny uczeń, chłonął przekazywaną mu przeze mnie wiedzę. Widząc jego skupienie, zacząłem żałować, że jednak nie zostałem pedagogiem - przez pewien okres swojego życia rozważałem pójście tą drogą, jednak moi rodzice skutecznie mnie od tego pomysłu odwiedli. Przedstawili mi mnóstwo mrocznych wizji związanych z moim ewentualnym przyszłym nauczycielskim życiem, jak budzenie postrachu wśród dzieci swoim ponadprzeciętnym wzrostem czy obowiązek rozszyfrowywania ich hieroglifów przy okazji sprawdzania ich kartkówek, wypracować i sprawdzianów.

       - Adriano, kim chciałbyś zostać w przyszłości? – zapytałem po chwili namysłu. Wciąż nie do końca wiedziałem jak z nim rozmawiać i odpowiednio dobierać słowa. Miałem nadzieję, że poruszenie tej kwestii nie sprawi mu ból.

       Chłopiec spojrzał w sufit, jakby dokładnie analizował moje pytanie i nie wiedział co odpowiedzieć.

       - Kiedy byłem młodszy, chciałem zostać astronautą – przyznał po chwili – Marzyłem o wędrówce po Księżycu i umieszczeniu na jego powierzchni włoskiej flagi. Gdy opowiedziałem o tym mamie, stwierdziła, że musiałbym więcej czasu poświęcać na naukę matematyki, a ja nie lubię matematyki, więc zrezygnowałem ze swoich planów – dodał ze smutkiem.

       - Dlaczego nie lubisz matematyki? – spytałem bez zastanowienia. Nigdy nie byłem w stanie zrozumieć moich rówieśników, którzy, podobnie jak Adriano, z ogromną niechęcią podchodzili do tego przedmiotu.

       W odpowiedzi chłopiec tylko wzruszył ramionami.

       - Kiedy moje marzenia legły w gruzach, postanowiłem, że zostanę piosenkarzem. Swoją karierę zaczynałem od śpiewania pod prysznicem – z entuzjazmem kontynuował swą opowieść – i na tym ją skończyłem, kiedy mama zapytała mnie, dlaczego myjąc się, słucham, jak zażynają łosia. Myślała, że to forma relaksu albo jakiś nowy, przedszkolny trend.

       Starałem się nie wybuchnąć śmiechem, słuchając historii Adriano. W porównaniu do odrzucenia przez niego marzeń o byciu muzykiem, moja rezygnacja z kariery nauczyciela wydawała się błahostką.

       - Masz jeszcze jakieś ciekawe wspomnienia z przedszkola?

       Zadając to pytanie, przypominałem sobie swoje wybryki z tego okresu. Rozważałem nawet opowiedzenie o nich Adriano, jednak po ich dokładniejszym przeanalizowaniu stwierdziłem, że to nie byłoby z mojej strony odpowiedzialne, gdyż chłopiec mógłby kiedyś któryś z nich wykorzystać i napytać sobie problemów.

       - Pamiętam jak kiedyś zaprosiłem moją przedszkolankę na randkę.

       Odetchnąłem z ulgą, słysząc tę wypowiedź. Dotychczas myślałem, że na świecie nie ma drugiego tak głupiutkiego dziecka jak ja, ale Adriano zmienił moje spojrzenie na tę sprawę. Sam kiedy miałem sześć lat, zapytałem swoją nauczycielkę, czy nie chciałaby wyjść ze mną do kina. Wyznałem, że przez siedem miesięcy zbierałem kieszonkowe, aby móc za nie kupić dwa bilety oraz duży popcorn, jednak ona stwierdziła, że to niemożliwe, gdyż jest już umówiona. W ostateczności postanowiłem do obejrzenie seansu przekonać swoich rodziców. Początkowo byli sceptycznie nastawienie, ale w końcu się zgodzili. Kiedy wychodziliśmy z sali kinowej, minąłem swoją przedszkolankę, tę którą zaprosiłem na randkę. Obściskiwała się z naszym nauczycielem angielskiego, chyba czekali na rozpoczęcie  się emisji jakiegoś filmu romantycznego. W tamtym momencie po raz pierwszy pękło moje niewinne, dziecięce serduszko. Oprócz tego, aż do momentu zakończenia nauki w przedszkolu, byłem odpytywany na każdej lekcji angielskiego.

       - Zaproponowałem wspólne wyjście na plac zabaw. Wydawało mi się, że to idealne miejsce na randkę. Pani Amelia ucieszyła się i przystała na tę propozycję. Usadowiła mnie w szatni i kazała założyć kurtkę oraz przebrać buty, a sama gdzieś zniknęła. Jak się później okazało, poszła po resztę przedszkolaków – zaśmiał się Adriano – I poszliśmy na siedemnastoosobową randkę.

       - Chociaż poszedłeś na randkę. Mnie nauczycielka odmówiła, kiedy ją zaprosiłem – rzekłem ze smutkiem i teatralnie zacząłem pociągać nosem oraz ocierać z oczu nieistniejące łzy.

       - Ja dostałem kosza od koleżanki. Biegałem za nią z pierścionkiem wylosowanym w automacie i prosiłem, aby została moją żoną. Była najładniejszą dziewczynką w przedszkolu i mogła do woli wybierać w chłopcach, jednak miałem nadzieję, że taka błyskotka wystarczy, żeby zdobyć jej serce. Niestety się pomyliłem - wzięła pierścionek i sobie poszła.

       Próbowałem się nie śmiać, gdy Adriano opowiedział mi tę historię. Z mojej perspektywy była to zabawna sytuacja, jednak dla niego mogło to być bardzo smutne i bolesne wspomnienie. Sam będąc w tak młodym wieku nie poznałem smaku odrzucenia przez koleżankę. Imponowałem wszystkim dziewczynom, wzbudzałem podziw oraz respekt. Każda kochała się w złym chłopcu, jakim byłem. Zawsze jako pierwszy przekraczałem progi przedszkola, udawałem się do sali gier, gdzie grzecznie uprzyjemniałem sobie czas z wszystkimi zabawkami. Kiedy przychodziły inne dzieci, nie chciałem się z nimi niczym podzielić, chyba, że dostawałem coś w zamian - tak w wieku pięciu lat ściągałem od innych haracze w postaci cukierków i w ten sposób zdobywałem szacunek. Oczywiście wszyscy rówieśnicy chcieli się ze mną przyjaźnić i dzięki temu nie płacić za zabawki, ale ja nie byłem tak naiwny. Z nikim za darmo się nie dzieliłem, przynajmniej przez dwa miesiące - potem bycie cukierkowym paserem wyszło na jaw, a ja za swoje kieszonkowe musiałem każdemu kupić tyle cukierków, ile wcześniej wyłudziłem.

       Rodzice i nauczyciele sądzili, że ta sytuacja będzie dla mnie przestrogą, jednak wraz z upływem czasu swoim zachowaniem wyprowadziłem ich z błędu. Dałem im wyraźnie do zrozumienia, że tak psotną duszyczkę ciężko będzie im utemperować, choć przyszłość pokazała, że nie ma rzeczy niemożliwych.

*Squalo – wł. Rekin

Witajcie!

Oto kolejny rozdział historii Adriano, Luki i nieznanej Wam jeszcze Antonelli. Jak Wam się podoba? :)

Dziękuję za wszystkie komentarze pod poprzednim rozdziałem. Przepraszam, że nie mogę się Wam odwdzięczyć, ale szkoła nie oszczędza, cierpię na brak czasu.

Pozdrawiam gorąco :*