Rozdział IV

       28.03.2015, sobota – 29.03.2015, niedziela

       - Pobudka, jesteśmy na miejscu! – usłyszałem krzyki Matteo i poczułem kilka szturchnięć w ramię. Uniosłem nieznacznie głowę, zamrugałem kilkukrotnie, aby przyzwyczaić swoje oczy do światła i wyjrzałem przez okno. Nasz autokar właśnie podjechał pod hotel, w którym mieliśmy spędzić noc przed najbliższym meczem przeciwko lokalnej Calzedonii Veronie.

       Ziewnąłem i rozespany spojrzałem na tarczę zegarka, która kilka lat wcześniej otrzymałem jako prezent gwiazdkowy od rodziców. Wskazywał ósmą trzydzieści dwie, co oznaczało, że podróż zajęła nam zaledwie siedemdziesiąt siedem minut! Nie ukrywam, iż lekko się zdenerwowałem, gdyż plan dnia przewidywał, że na miejscu będziemy godzinę później. Gdybyśmy w naszych modeńskich szeregach mieli dokładniejszego logistyka, prawdopodobnie mógłbym pospać całe sześćdziesiąt minut dłużej w wygodnym łóżku w swoim mieszkaniu i nie musiałbym narzekać na bolący kark i niedokrwienie nóg.

       Wszyscy zaczęli pchać się do drzwi, marząc o rozprostowaniu kości i odetchnięciu świeżym powietrzem. Wszyscy prócz mnie - ja przyglądałem się temu rozgardiaszowi, siedząc wygodnie na swoim fotelu i wykonując ćwiczenia na bolący kark. Z niezadowoleniem stwierdziłem, że Matteo nie ma talentu do przeciskania się do drzwi (choć siedzieliśmy tuż obok nich) i zasłania mi całe widowisko.

       Zaśmiałem się, kiedy okazało się, że siedzący najbliżej wyjścia Piano, opuszcza pojazd jako przedostatni. Biedny, naiwny, dobroduszny Matteo postanowił, że wszystkim ustąpi miejsca na tej autokarowej autostradzie...

       Kiedy powoli schodziłem po schodach, witało mnie chłodne, wiosenne powietrze. Wdychałem je łapczywie, mając już dość nieklimatyzowanego (ale podobno ekskluzywnego) pojazdu. Moi koledzy z drużyny oraz ludzie ze sztabu szkoleniowego zmierzali powoli w stronę hotelu, więc czym prędzej skierowałem się w stronę luku bagażowego, aby wyjąć z niego swoją torbę treningową i móc ich bez problemu dogonić.

       - O dziewiątej trzydzieści widzimy się na śniadaniu! – usłyszałem głos szkoleniowca, gdy dotarłem do hotelu. Najwyraźniej chwilę wcześniej rozdał klucze do pokoi i po raz setny przedstawił plan dnia. Wszyscy podnosili swoje bagaże z podłogi i co sił w nogach biegli w stronę windy.

       - Wyścig szczurów czas zacząć – pomyślałem i zdecydowałem, że pójdę schodami - pokonanie pieszo dwóch pięter zajmowało mniej czasu niż czekanie w kolejce do windy.

       Po chwili błądzenia w ciemnym, długim korytarzu w końcu znalazłem swój pokój. Nacisnąłem klamkę i wszedłszy do środku, rzuciłem torbę na jedno z krzeseł i w końcu ściągnąłem niewygodne buty.

       - Obudź mnie za godzinę – rzuciłem w stronę rozpakowującego się Matteo i położyłem się w pozycji embrionalnej na jednym z łóżek. Nienawidziłem tej postawy, ale koncerny meblarskie raczej nie spieszyły się do produkcji łóżek dla dwumetrowych ludzi.

***

       - Śpiąca królewno, pobudka – krzyknął Matteo i zaczął wymachiwać ręką przed moimi oczami, po tym, jak prawie zasnąłem jedząc śniadanie, a moja głowa omal nie wylądowała na talerzu.

       - Nie śpię – zapewniłem go, jednak moją próbę oszustwa zweryfikowało niekontrolowane ziewnięcie.

       - Właśnie widzę. – Wywrócił oczyma – Nigdy wcześniej cię takiego nie widziałem. Zawsze wsiadałeś do autokaru wyspany i wypoczęty i ani myślałeś o próbie zaśnięcia w naszej obecności. Co się dzieje?

       Zawahałem się przez moment. Z jednej strony był moim najlepszym przyjacielem i bez względu na wszystko nie powinien mnie wyśmiać, ale z drugiej – nie chciałem opowiadać mu żenującej historii, o tym, co mi się przydarzyło. Wiedziałem, że wielu moich klubowych kolegów nie raz przeżyło taką sytuację, jednak mnie, uchodzącego za odpowiedzialnego i zawsze przygotowanego coś takiego nie powinno się przytrafić.

       - Wiedziałeś, że po zmroku Modena jest najbardziej zakorkowanym miastem Włoch? – rzuciłem w jego kierunku, jednak ten nie odpowiedział, tylko się zaśmiał. Oczywiście, że wiedział, przecież niejednokrotnie narzekał, że jakaś kobieta uciekła mu sprzed klubu, bo przez modeńskie korki spóźnił się na umówioną godzinę – Powrót ze szpitala zajął mi ponad dwie godziny, w mieszkaniu byłem chwilę przed północą. Jak gdyby nigdy nic położyłem się spać, jednak nie mogłem zasnąć. Około drugiej przypomniałem sobie, że o siódmej wyruszamy do Werony, a ja przecież nie jestem spakowany. Gdy w końcu znalazłem torbę, stwierdziłem, że stopień czystości moich spodenek oraz koszulek meczowych pozostawia wiele do życzenia, więc wrzuciłem je do pralki z nadzieją, że przed szóstą zdążę je jeszcze wysuszyć i uprasować. Przed każdym wyjazdem śpię co najmniej osiem godzin, dwie to dla mojego organizmu zdecydowanie za mało na regenerację! – skończyłem swój wywód i oczekiwałem jakiejkolwiek reakcji ze strony Matteo, jednak ten skupił całą swą uwagę na spożywaniu posiłku i tylko potaknął głową w moim kierunku.

       - Ja do każdego meczu wyjazdowego się tak przygotowuję – przyznał po chwili namysłu. Przyjrzałem mu się uważnie - akurat dzióbał widelcem w plastrach ogórka i... chyba nawet byłem skłonny uwierzyć w jego słowa.

***

       Po kilkuminutowym posiedzeniu w szatni, podczas którego wymieniliśmy z kolegami najważniejsze informacje, ruszyliśmy w kierunku boiska. Zatrzymaliśmy się przed wielkimi, przeszklonymi drzwiami i każdy pospiesznie zaczął szukać dziecka mającego na koszulce jego numerek – to właśnie te maluchy miały zaprowadzić nas pod siatkę. W takich sytuacjach efekt zazwyczaj był odwrotny do zamierzonego i to my musieliśmy opiekować się szkrabami, co nie zmienia faktu, że sprawiało nam to ogromną frajdę. Przed oczyma miałem obraz, gdy sam jako ośmiolatek towarzyszyłem swoim idolom podczas wychodzenia na boisko. Zawsze obdarzali mnie troską, choć nie byłem zbyt ogarniętym dzieckiem. Często się gubiłem, nie stawałem prosto w szeregu albo myliłem szatnię i ostatecznie zamiast gospodarzy wyprowadzałem gości. Na szczęście czas mnie zmienił i odkąd poszedłem do liceum zaczęto mnie podawać jako wzór rozsądności.

       Rozejrzałem się uważnie i zauważyłem stojącą tuż obok drzwi blondwłosą dziewczynkę, której warkocz częściowo zasłaniał widniejący na plecach numerek. Stwierdziłem, że to musi być siedemnastka i po chwili stałem obok niej. Okazało się, iż miałem rację – to ona miała mi towarzyszyć przez najbliższych kilka minut.

       Kiedy wszyscy byliśmy gotowi, ktoś otworzył wielkie drzwi, a do naszych uszów dotarły krzyki fanów zgromadzonych na trybunach. Były na tyle głośne, że bez uprzedniego wyglądania na halę, z góry założyłem, iż wszystkie krzesełka są zajęte. Chwyciłem dziewczynkę za rękę i ustawiliśmy się za Bruno Rezende oraz wyprowadzającym go chłopcem. Od pomarańczowego boiska dzieliło nas zaledwie kilkanaście kroków.

       Mimo iż nie graliśmy na własnym terenie, zostaliśmy mile powitani przez kibiców - obyło się bez gwizdów, buczenia i innych nieprzyjemnych sytuacji, co pozwoliło nam skupić się na meczu i nie rozproszyło naszej uwagi. Rozejrzałem się uważnie i poza sektorem dla gości zauważyłem pojedyncze osoby ubrane w klubowe koszulki Modeny, gdzieniegdzie dostrzegłem żółć naszych szalików.

       Na hali rozbrzmiał pierwszy gwizdek, po którym zagrywka Earvina N’Gapetha natychmiast przyniosła nam punkt. Następna bomba w jego wykonaniu nie była asem serwisowym, ale okazała się na tyle problematyczna, że przeciwnik nie był w stanie wyprowadzić ataku, co zadziałało jak woda na młyn. Calzedonia Verona – zero, Modena Volley – dwa. W kolejnej akcji, po nieco słabszej zagrywce Earvina rywal miał szansę zaatakować, jednak został zatrzymany przez nasz blok. Mimo przerwy zażądanej przez Andreę Gianiego i licznych słów mających zmotywować jego drużynę, cały czas to my narzucaliśmy tempo gry i nie pozwalaliśmy przedrzeć się zawodnikom z Werony na naszą stronę.

       Trzy zdobyte z łatwością punkty szybko przerodziły się w trzy sety i na hali PalaOlimpia rozbrzmiał końcowy gwizdek. Niezadowoleni kibice ze spuszczonymi głowami powoli zaczęli kierować się w stronę wyjścia. Prawdopodobnie nie oczekiwali lepszego rezultatu, jednak nawet będąc gotowym na porażkę, ciężko było im się z nią pogodzić.

Jest i kolejny rozdział. Od momentu założenia bloga, niemal nic nowego nie napisałam, tak więc z niezadowoleniem muszę stwierdzić, że moje zapasy powoli się kończą.

Jestem również rozczarowana swoją postawą - nie jestem ostatnio w stanie zagościć na Waszych blogach. Zaległości mam tak ogromne, że aż strach o nich myśleć. Czas nie jest moim sprzymierzeńcem i niestety nie jestem nawet w stanie określić, kiedy się to zmieni.

Proszę o wybaczenie ;_;

Pozdrawiam gorąco :*