Rozdział VI

       05.04.2015, niedziela

       - Za zwycięstwo – wzniósł toast Angelo Lorenzetti. Każdy z obecnych uniósł ku górze szklankę wypełnioną kolorowym drinkiem ufundowanym przez prezesa Modeny Volley, powtórzył słowa trenera, a następnie zajął się opróżnianiem naczynia.

       Siedzieliśmy w „Cytrynie” - najbardziej prestiżowym klubie w mieście i zasłużenie świętowaliśmy zwycięstwo z Cucine Lube Bancą Marche Maceratą, które dało nam szansę na walkę o pierwsze miejsce w Mistrzostwach Włoch. Jeszcze kilka godzin wcześniej w głowach każdego z nas siedziało mnóstwo wątpliwości i obaw - baliśmy się tej konfrontacji i nawet próby motywowania nas przez psychologów nie przynosiły efektów. Patrząc na nas odnosiło się wrażenie, że zapomnieliśmy o wszystkich swoich atutach oraz o tym, iż spotkanie miało się odbyć na naszym własnym parkiecie. Oddaliśmy swoje umysły strachowi i pozwoliliśmy mu je kontrolować.

       W takich okolicznościach wygrana za trzy punkty była dla nas ogromnych sukcesem - przed meczem nikt z nas nawet nie śmiał marzyć o tak wysokim i pewnym zwycięstwie. Prezes klubu Catia Pedrini był z nas tak dumny, że pozwolił nam się zabawić na koszt klubu, czego, jak się później okazało, miał żałować przez najbliższe cztery wypłaty.

       - Spójrzcie tylko na tę laskę w kącie – rzucił pełen zachwytu Salvatore Rossini. Wszyscy, którzy jeszcze nie opuściliśmy stolika po przemówieniu trenera, natychmiast spojrzeliśmy we wskazane miejsce.

       - Nie najgorsza, choć zbyt wulgarna jak na moje oko – skomentowałem po chwili obserwacji. Stojąca w kącie kobieta miała kręcone, długie blond włosy, które mimo ciągłego odgarniania, niemal cały czas lądowały w jej drinku. Spod kusej, czarnej sukienki ledwo zasłaniającej jej pośladki niesfornie próbowały wydostać się piersi, a mocne cienie, jakich użyła do pomalowania oczu widziałem mimo kilkunastometrowej odległości oraz słabego oświetlenia – Poza tym wygląda jakby na kogoś czekała.

       - Po prostu mi zazdrościsz, bo sam nie jesteś w stanie znaleźć sobie ładnej towarzyszki – stwierdził urażony Rossini i udał się w stronę baru. Z tego co widziałem, zamówił najdroższego drinka i krokiem uwodziciela udał się w stronę kobiety, którą chwilę wcześniej się zachwycał. Przyglądałem mu się jeszcze przez moment, a później postanowiłem nie naruszać jego prywatności i znaleźć sobie inny obiekt, w którym zamierzałem zatopić wzrok.

       Bruno Rezende – człowiek stworzony do bycia obserwowanym. Nie bez powodu na każdą imprezę zakładał czarny kapelusz udekorowany milionem cekinów, które w blasku dyskotekowej kuli błyszczały i skupiały na sobie uwagę wszystkiego i wszystkich wokół, również urodziwych kobiet, które zostawiały swoich partnerów i zaczynały kleić się do modeńskiego rozgrywającego. Sam uważałem ten dodatek do stroju za kiczowaty, jednak musiałem przyznać, że dzięki niemu Bruno zawsze był w centrum uwagi. W tamtym momencie tańczył w kółku pomiędzy pięcioma niewiastami, z których każda chciała mieć go na wyłączność. Znajdująca się za jego plecami szatynka niby niechcący szturchała ustawione najbliżej współpartnerki, w tym brunetkę, która, również nieumyślnie, nadepnęła jej na stopę swoją dziesięciocentymetrową szpilką. Wyczekiwałem momentu, kiedy otwarcie zaczną się bić - patrząc na ich długie tipsy, byłem przekonany, że podczas szamotaniny polałaby się krew. Niestety Bruno chyba miał już dość nachalnych towarzyszek i ukrywszy się w tłumie, niepostrzeżenie przedarł się w inne miejsce na parkiecie. Zawiedziony stwierdziłem, że to już koniec przedstawienia i udałem się w stronę baru, aby zamówić kolejnego drinka.

       Usiadłem na wolnym, wysokim krześle i z nudów zacząłem przeglądać leżące na blacie menu. Doskonale wiedziałem, że i tak zamówię Caipirinię, ale nie widziałem przeciwwskazań do uważniejszego przyjrzenia się ofercie „Cytryny”. Składały się na nią cztery kartki, na których znajdowały się nazwy drinków, ich skład, cena oraz zdjęcie mające skusić klienta do skosztowania drinku. Musiałem przyznać, że klub zatrudnił niezłego designera, gdyż, mimo że nie przepadałem za upijaniem się, od samego patrzenia na zdjęcia alkoholi, miałam ochotę przetestować ich smak. Swoim wyglądem kusiły mnie szczególnie warstwowy „White Russian” oraz egzotyczny „Blue Hawaiian”, pomimo znajdujących się w jego składzie nieznanych mi dotychczas składników.

       Barman szybko wykonał moje zamówienie i postawił przede mną wysoką szklankę, w której oprócz przezroczystej cieczy znajdowało się mnóstwem kostek lodu i kilka przekrojonych limonek. Na koniec mężczyzna ozdobił napój liściem mięty i wręczywszy mi kolorową słomkę, podszedł do siedzącej obok kobiety. Wypełnił jej kieliszek jakimś alkoholem i poklepał po ramieniu.

       Nie musiałem uważnie się przyglądać, aby zauważyć rozmazany tusz i cienie do powiek spływające po jej policzkach. Mówiła powoli i niewyraźnie, nie jak osoba, która wypiła kilka drinków, a co najmniej kilkanaście.

       - Ten dupek nie jest ciebie wart – stwierdził barman, po raz kolejny klepiąc ją w ramie. Gorycz, jaką dało się wyczuć w jego głosie przyprawiła mnie o dreszcze. Nie wiedząc, jak mężczyzna zareaguje, gdy zauważy, że im się przyglądam, odwróciłem głowę w przeciwnym kierunku. Nie czułem się dobrze, wtrącając się w sprawy obcych ludzi, właściwie w pewien sposób naruszałem ich prywatność, jednak im chyba wcale to nie przeszkadzało. Coraz głośniej wymieniali swoje uwagi i mimo oddalania się w drugą stronę lady, doskonale słyszałem każde ich słowo.

       - Jak on mógł mnie zdradzić? Było mu ze mną źle, że postanowił szukać wrażeń w łóżku tej suki? – kolejne łzy spływały z oczu kobiety i rozbijały się na blacie. Mimo usilnych prób nie była w stanie przerwać szlochania, a jej łzotoku nie potrafiła zatrzymać nawet trzecia paczka chusteczek higienicznych - Jeszcze niedawno opowiadał o ślubie, o dzieciach. Mieliśmy założyć szczęśliwą rodzinę.

       - Nie martw się, wszystko się ułoży. Jutro się z nim rozmówię – stwierdził barman, zaciskając dłoń w pięść. Przez jego poważne podejście do sprawy domyśliłem się, że jest kimś z rodziny siedzącej naprzeciwko kobiety, ewentualnie jej przyjacielem. Zależało mu na jej szczęściu, byłem przekonany, że następnego dnia zdrajca posmakuje własnej krwi i raz na zawsze zapomni o zdradzaniu ukochanej.

       Odniosłem wrażenie, że wcześniej wiedli udane życie, a romans był dla mężczyzny tylko jednorazową odskocznią od monotonności dnia codziennego. Wszyscy byli szczęśliwi, gdy nagle, jednego dnia, wszystko legło w gruzach, a nad ich niebem zawisły ciemne chmury.

       Życie nie jest bajką, jak wszyscy próbują nam wmówić. Prawdziwa miłość umarła kilka wieków temu, rycerze na białych koniach nie dożyli renesansu, a niewinne, czyste księżniczki zapewne nigdy nie istniały.

       Ludzie myślą, iż jest tak źle, że może być już tylko lepiej... Naiwni. Zwykle odkrywają, że jednak może być gorzej.

Tadam ~ oddaję w Wasze ręce kolejny rozdział. Niezbyt mi się podoba, jest takim trochę zapychaczem xD Choć przyznam, że czytając dwa ostatnie akapity (po kilku miesiącach od ich napisania), aż sama zdziwiłam się ich głębią.

Przepraszam, że notka ukazała się tu dopiero dzisiaj.

Przepraszam również za zaległości na Waszych blogach. Miałam ferie i starałam się je trochę nadrobić i mam nadzieję, że w przyszłości będę bardziej regularna.

Całuski :*