Rozdział III

       27.03.2015, piątek

       Z dumą stałem przed niewielkimi drzwiami z karteczką opatrzoną czarnym napisem „343”. Minęły niespełna dwie godziny, odkąd wyszedłem z mieszkania i zestresowany wsiadłem do samochodu. Wiedziony radami udzielanymi przez sympatyczny głos wydobywający się z GPS-u w końcu trafiłem do szpitala onkologicznego w Modenie (i nie wjechałem przy tym w żadne drzewo, co przy moim zdenerwowaniu z pewnością jest sporym osiągnięciem), a tam tylko przez moment bałem się podejść do kobiety w rejestracji, aby zapytać, gdzie mogę znaleźć Adriano Ferro.

       Przez cały ten czas miałem wizje, jak psuję życie tego chłopca. Chochlik w mojej głowie podpowiadał, że wyobrażenia Adriano na mój temat są zupełnie sprzeczne z tym, jaki jestem naprawdę. Krzyczał, że powinienem wrócić do domu i dać mu spokój, aby przypadkiem nie zniszczyć jego autorytetów i ideałów.

       Po tym wszystkim dotarcie przed pokój trzysta czterdzieści trzy wydawało mi się ogromnym sukcesem. Stosunkowo niskie drzwi (górny profil ich framugi był na wysokości mojego czoła) oraz wielokolorowe wzory na ścianach były dla mnie znakiem, że znajduję się na piętrze przeznaczonym dla najmłodszych pacjentów. Wziąłem głęboki wdech. Miałem nadzieję, że to choć na moment odstraszy siedzącego w mojej głowie chochlika, abym mógł pozbyć się z głowy mrocznych wizji przebiegu spotkania. W końcu drżącą ręką zapukałem w drzwi, które niemal natychmiast otworzyła jakaś korpulentna aczkolwiek zadbana, uczesana i ładnie ubrana kobieta. Od progu powitała mnie promiennym uśmiechem.

       - Cieszę się, że pan przyszedł – powiedziała i uścisnęła mi dłoń. Dopiero gdy usłyszałem jej głos, uświadomiłem sobie, że to kobieta z fundacji, z którą kilka dni wcześniej rozmawiałem przez telefon – Adriano już na pana czeka – dodała po chwili, szerzej otwierając drzwi – Zostawię was samych, gdyby coś się działo, proszę dzwonić – powiedziała uprzejmie i zniknęła w głębi korytarzu.

       Odetchnąłem głęboko i przekroczyłem próg sali. Również w środku wszystko miało jaskrawe kolory, a na jednej ze ścian umieszczono tapetę przedstawiającą śpiewającego i cieszącego się życiem w klatce Tweety’ego oraz czyhającego na niego kota Sylwestra.

       Przy naprzeciwległej ścianie stały trzy łóżka, jednak tylko jedno, to środkowe, było zajęte. Siedział na nim chłopiec ubrany w niebieską pidżamę w helikoptery, o bladej twarzy, rozczochranych włosach i urokliwych, błękitnych oczach, pełnych chęci do życia, w których tliło się mnóstwo maleńkich ogników. Był podpięty do kroplówki, a jego wychudzone ręce pokrywały liczne ślady po ukłuciach igłami strzykawek. Obok niego, na szafce nocnej stało koliste akwarium, w którym pływał mały, srebrzysty skalar. Chłopiec przyglądał się z uwagą, jak rybka połyka niewielkie granulki jedzenia. Najwyraźniej dosłownie przed momentem ją nakarmił.

       - Cześć Adriano – rzuciłem na powitanie, machając przy tym ręką i wysyłając promienny uśmiech – Co słychać? Jak się ma twoja rybka?

       Chłopiec dopiero w tamtym momencie uświadomił sobie, że nie jest w pomieszczeniu sam. Spoglądał na mnie zaskoczony, ani słowem się nie odzywając. Obok jego łóżka stało krzesło, które wcześniej musiała zajmować kobieta z fundacji. Postanowiłem na nim usiąść, aby być bliżej Adriano, co, miałem nadzieję, ułatwi nam rozmowę.

       - Wszystko w porządku, przed chwilą zjadłem obiad – oznajmił, wciąż przyglądając mi się z zaciekawieniem.

       - Pani kucharka pewnie zadbała, aby wszystkim smakował.

       Chłopiec pokręcił głową.

       - Chyba jej się nie udało – wytłumaczył Adriano – W szpitalu nigdy nie podają smacznego jedzenia.

       - Jeśli tylko lekarz pozwoli, pójdziemy kiedyś na ogromną, pełną pysznych dodatków pizzę.

       Adriano szczerze się uśmiechnął, pokazując szereg wypolerowanych, białych niczym perełki zębów.

       - A może być taka z wieloma rodzajami serów?

       Zaśmiałem się, widząc z jakim rozmarzeniem zadał to pytanie. W odpowiedzi kiwnąłem głową i postanowiłem kontynuować temat:

       - Jestem fanem pizzy serowej.

       Informacja ta wywołała długą wymianę zdań dotyczącą serów. Dowiedziałem się, że malec jest amatorem parmezanu, co bardzo mnie ucieszyło, gdyż sam uwielbiałem ten gatunek. Przy okazji poznałem wiele ciekawostek z dziedziny seroznawstwa*: nigdy wcześniej nie słyszałem o wysłaniu piętnastu kilogramów sera w Kosmos czy tradycji organizowania w Anglii gonitwy za serem zepchniętym ze wzgórza. Obca była mi również wiadomość o tym, że ser to najczęściej kradziony artykuł spożywczy na świecie.

       - Skąd właściwie masz tak ogromną wiedzę na temat sera? – zapytałem w końcu.

       - Kiedyś się nudziłem, więc postanowiłem włączyć telewizję. Niestety są tu dostępne zaledwie dwa kanały, a wizja oglądania godzinnego programu o serze wydała mi się ciekawsza niż katowanie się kolejnym odcinkiem „Mody na sukces”.

       - Często się tutaj nudzisz? – spytałem możliwie najpoważniej, jednak wciąż zanosiłem się śmiechem wywołanym odpowiedzią na poprzednie pytanie. Tym razem chłopiec nieznacznie posmutniał i obojętnie kiwnął głową – Chyba czas z tym skończyć! – oznajmiłem i wręczyłem mu reklamówkę z prezentami, którą wchodząc do sali, odłożyłem na stojące obok łóżko.

       Na twarzy Adriano ponownie pojawił się uśmiech. Zamknął oczy i na chybił trafił wyjął z reklamówki jedną paczkę – tę o największej podstawie i najniższej wysokości. Zerwał z niej ozdobny papier, a jego oczom ukazały się puzzle przedstawiające Czkawkę i Szczerbatka.

       - Puzzle – oznajmił spokojnie i zaczął uważnie przyglądać się opakowaniu. Nie byłem w stanie określić, czy jest zadowolony z prezentu, czy rozczarowany. Wpatrywałem się w niego przez chwilę, próbując wyczytać rządzące nim emocje z ruchów jego ciała, aż w końcu ten przeniósł na mnie wzrok i wygiął usta w uśmiechu.

       - Chyba mu się podoba – pomyślałem.

       Odłożył pudełko na stojącą po drugiej stronie łóżka szafkę nocną – nie tę, na której stało akwarium, lecz tę, która teoretycznie była zarezerwowana dla innego pacjenta i ponownie włożył rękę do reklamówki, aby wylosować kolejny pakunek. Początkowo nie wiedziałem, czy wyjął pluszaka, czy samochodzik – oba te pudełka były podobnych rozmiarów, dopiero zobaczywszy ogromną ilość taśmy na papierze ozdobnym uświadomiłem sobie, że to karton z misiem. Podobnie jak nie wychodziło mi wybieranie prezentów, podobnie nie wychodziło mi również ich pakowanie. Matteo był moim zupełnym przeciwieństwem w tej dziedzinie, mogę śmiało powiedzieć, że był prawdziwym mistrzem ubieranie prezentów w papier ozdobny, a wszystko to za sprawą panienek, które często podrywał na małe i tanie, ale ładnie zapakowane podarki.

       Adriano dość długo męczył się z taśmą klejącą oplatającą niemal całe opakowanie. Chciałem mu nawet pomóc, ale odpychał moje ręce, mówiąc, że sam da radę. Prawie kończył zrywać papier z jednej ze ścian pudełka, gdy usłyszeliśmy pukanie do drzwi.

       - Proszę – powiedziałem i spojrzałem w stronę wejścia. Zielony uniform, który miała na sobie stojąca w drzwiach kobieta ewidentnie wskazywał na to, że jest w tym szpitalu pielęgniarką.

       - Adriano, czas spać – oznajmiła, wchodząc do sali i wywołując tym samym niezadowolenie chłopca.

       - Jeszcze pięć minut – poprosił pielęgniarkę i obdarował ją miną zbitego psa.

       - Przykro mi, Adriano, ale od piętnastu minut powinieneś smacznie spać.

       Mimowolnie spojrzałem na zegarek. Dwudziesta pierwsza czterdzieści pięć. Ciężko było mi uwierzyć, że minęły już ponad trzy godziny od chwili, w której poznałem Adriano. Przecież dopiero wszedłem do szpitala, dopiero trafiłem pod salę trzysta czterdzieści trzy, dopiero minąłem się z kobietą z fundacji, dopiero nieudolnie próbowałem rozpocząć rozmowę z chłopcem...

       - Wiesz, Adriano, pani – zawiesiłem głos i spojrzałem na przypięty do uniformu, metalowy identyfikator – Eva ma rację, już późno. Chyba obaj zasłużyliśmy na kilka godzin snu.

       W końcu niezadowolony Adriano przytaknął na moje słowa i oparł głowę o poduszkę. Zabrałem leżące na jego kolanach pudełka oraz znajdujące się na szafce opakowanie z puzzlami i przeniosłem je na stolik w kącie pomieszczenia. W następnej kolejności pozbyłem się papieru ozdobnego – teraz wylądował we właściwym miejscu –  koszu na śmieci. Przystanąłem na moment obok łóżka chłopca i delikatnie poprawiłem kołdrę, pod którą leżał. Wiosenne noce w Modenie nie należały do najcieplejszych, a ja nie chciałem, aby się rozchorował. Patrzyłem, jak jego błękitne tęczówki powoli ukrywają się za powiekami.

       - Dobranoc – szepnąłem i na palcach, najciszej jak tylko potrafiłem udałem się w stronę drzwi.

       - Dobranoc.

* seroznawstwo – podobno takie słowo nie istnieje, ogólnie nie ma wyrazu określającego naukę o serze (jeśli się mylę, proszę o uświadomienie mnie, chyba pół internetu przeszukałam, aby jakiś znaleźć), więc chyba mogę go nazwać moim neologizmem ;) 

No i mamy trójeczkę. Wybaczcie, że tak późno, ale czas ostatnio nie jest moim sprzymierzeńcem. Powoli, mam nadzieję, wszystko będzie wracać do normy, a ja nadrobię zaległości na Waszych blogach i moje komentarze będą dłuższe, treściwsze i logiczniejsze.

Dziękuję za wszystkie komentarze pod drugim rozdziałem, niezmiernie przyjemnie czytało mi się te wszystkie miłe słowa.

Jak podoba Wam się ten rozdział? Też wróciłyście już do szkoły i ubolewacie z powodu braku snu? ;_;

Całuję ;*