Rozdział II

       25.03.2015, środa

       - Samochodzik!

       - Pluszak!

       - Samochodzik!

       - Pluszak!

       - Samochodzik!

       Od kilkunastu minut stałem wraz z Matteo na środku sklepu z akcesoriami dla dzieci, pomiędzy regałami z maskotkami a tym ze zdalnie sterowanymi samochodzikami i wykłócaliśmy się o to, która z tych zabawek bardziej spodoba się Adriano.

       Tłum gapiów przyglądał nam się z zainteresowaniem, myśląc, że nasza sprzeczka to inscenizacja mająca na celu zaciekawić najmłodszych klientów, aby dać chwilę odsapnąć ich zabieganym i zmęczonym zakupami rodzicom (i jednocześnie sprawić, aby po tym przedstawieniu grubość ich portfeli znacznie się uszczupliła). Wszyscy w napięciu wyczekiwali wielkiego finału, chcieli wiedzieć, jak zakończy się nasza ekscytująca kłótnia.

       - Przepraszam – krzyczała ekspedientka, próbując przecisnąć się przez tłum obserwatorów. W końcu, po wysłuchaniu kilku niepochlebnych opinii na swój temat („Wścibska baba się pcha”, „Myśli, że byciem tutaj ekspedientką zasłużyła na lepsze miejsce do oglądania występu”), stanęła między nami. Początkowo nawet jej nie zauważyliśmy, o jej obecności zorientowaliśmy się dopiero gdy otworzyła usta, a z jej gardła melodycznie wypłynęły słowa: - Proszę natychmiast opuścić sklep albo wzywam ochronę!

       Już chciałem wytłumaczyć jej całą sytuację, jednak ujrzałem pokornego Matteo odkładającego na półkę wielkie pudło, w którym znajdował się czerwony, zdalnie sterowany samochodzik i ze spuszczoną głową kierującego się w stronę wyjścia. Powtórzyłem wykonane przez niego czynności – pluszowy miś spoczął na swoim miejscu pomiędzy innymi maskotkami, a ja rzuciwszy ekspedientce przepraszający uśmiech, powędrowałem w kierunku wielkich drzwi obrotowych. Słyszałem jeszcze jak kobieta tłumaczyła niezadowolonym klientom, że nasza kłótnia wcale nie była inscenizacją, a później, najwyraźniej widząc ich zrzędliwe miny, zaproponowała trzydziestoprocentową obniżkę cen na wszystkie produkty w sklepie.

       - Wykłócanie się w tym sklepie chyba nie było najlepszym pomysłem – podsumowałem błyskotliwie, kiedy już obaj, naprzeciwko siebie staliśmy przed sklepem.

       - Pragnę ci przypomnieć, że to nie ja zacząłem – stwierdził Matteo, krzyżując ręce na klatce piersiowej oraz wymownie odwracając głowę. Całemu zdarzeniu oczywiście musiało towarzyszyć tupnięcie nogą, aby uświadomić mi, że źle postąpiłem.

       - Wiem i jest mi z tego powodu przykro – stwierdziłem. Nie miałem ochoty na przegadywanie się ani włóczenie z obrażonym Matteo, toteż stwierdziłem, że lepszym rozwiązaniem będzie przyznanie się do winy. Rozdziawił usta i spojrzał na mnie ze zdziwieniem - nie spodziewał się takiego obrotu sprawy. – Tak czy inaczej, wychodząc ze sklepu i przyglądając się tym wszystkim zakochanym w swoich dzieciach rodzicom, doszedłem do wniosku, ze Adriano zasługuje na otrzymanie zarówno maskotki jak i samochodziku.

       Matteo cały czas stał osłupiały i przyglądał mi się z uwagą.

       - No co? – spytałem w końcu, speszony jego przenikliwym spojrzeniem.

       - Po prostu mnie zaskoczyłeś – wytłumaczył – W takim razie chodźmy! – zarządził po chwili namysłu i ruszył przed siebie – Tutaj chyba nie jesteśmy mile widziani – stwierdził, wskazując na szyld sklepu, z którego kilka minut wcześniej nas wyrzucono.

~*~

       - Czerwony czy niebieski? – zacząłem głośno zastanawiać się, który zdalnie sterowany samochodzik bardziej spodoba się Adriano.

       - Czerwony – stwierdził bez wahania Matteo i wyrwał mi z rąk sporych rozmiarów opakowanie, w które zapakowano czerwony samochód. Chciałem zrobić mu na złość i kupić niebieskie autko, ale przypomniawszy sobie aferę w poprzednim sklepie zdecydowanie zrezygnowałem z tego pomysłu. Piano położył pudełko w wózku - zajęło zaszczytne miejsce obok wybranego przeze mnie pluszowego, beżowego niedźwiadka, na którego szyi niczym obrożę zawiązano turkusową kokardę.

       Wolnym tempem zmierzaliśmy w kierunku kasy, rozmawiając o wszystkim, co się tamtego dnia wydarzyło.

       - Swoją drogą, w tamtym sklepie przyciągnęliśmy niezłą publikę. Ta ekspedientka powinna nam zapłacić za występ, a nie nas wyrzucać! – udawał zbulwersowanego Matteo. W momencie, kiedy przytaknąłem na jego słowa, zatrzymał się.

       - Luca – jeszcze nigdy nie słyszałem go tak poważnie wymawiającego moje imię, więc poczułem dreszcz na plecach. Po tonie jego głosu wywnioskowałem, że zaraz dowiem się o śmierci kota, którego nigdy nie miałem albo jakiejś innej dramatycznej sytuacji – Co sądzisz o tym, aby Adriano dostał również puzzle? – Wskazał palcem na ogromny regał z układankami.

       - Świetny pomysł – pochwaliłem go i zacząłem rozglądać się za jakimś interesującym wzorem.

       Przyjrzałem się kilku ilustracjom, jednak uznałem, ze żadne z nich nie pasują do Adriano. W końcu czy ośmioletniego chłopca może zainteresować jakiś nudny krajobraz Karaibów? Albo niewidzący jeszcze szczeniaczek próbujący stawiać swoje pierwsze kroki?

       - Może te? – Matteo zaproponował puzzle z wizerunkiem głównego bohatera filmu animowanego „Jak wytresować smoka” pokonującego przestworza wraz ze swoim latającym towarzyszem Szczerbatkiem. Sytuacja ta utwierdziła mnie w przekonaniu, że nie umiem wybierać innym prezentów, sam pewnie szukałbym interesującego mnie wzoru przez kilka godzin, o ile w ogóle przyszedłby mi do głowy pomysł kupienia Adriano puzzli.

       Uśmiechnąłem się i z uznaniem dla gustu mojego kolegi wystawiłem kciuk do góry. Po chwili układanka wylądowała w koszyku pomiędzy samochodzikiem i pluszakiem, a my zadowoleni zaczęliśmy zmierzać w stronę kasy.

       Oby Adriano też był zadowolony...

No i zgodnie z obietnicą (mam nadzieję, bo włączam automatyczną publikację) mamy dwójeczkę ;)

Dzisiejsza data, 25.08 nie jest przypadkowa. Swoja urodziny obchodzi dziś flamex! To właśnie jej dedykuję ten rozdział. Żyj nam sto lat albo dłużej! ^^

A Wam, drodzy czytelnicy, pragnę podziękować za wszystkie opinie pod pierwszym rozdziałem. Dobrze wpłynęły one na moją wenę.

Do napisania :*

PS. Wszystkimi, którzy prosili o informowanie miała zająć się flamex. Jeśli się nie spisała, to się nie wahajcie i od razu proszę mi się na nią skarżyć! Dziękuję jej, że zgodziła się tym zająć podczas mojej nieobecności :D
PS. v. 2: zapraszam wszystkich do zakładki z Liebster Award :)